Yazılarınızı kaçırmadan okuyor ve tavsiyelerinizi hayatıma tatbik etmeye çalışıyorum. Ben 2 aydır evliyim ve eşimi yaklaşık 2 yıldır tanıyorum. Elhamdülillah mutlu bir evliliğim var, birbirimizi dinliyor ve anlıyoruz. Yalnız küçük bir şehirde yaşıyoruz ve eşimin ailesine de yakınız. Haftanın hemen hemen yarısında (mesaiden sonra) eşimin ailesinin yanında vaktimizi geçiriyoruz; bu beni çok sıkıyor. Ben vaktimi evimde, eşimle birlikte geçirmek istiyorum. Bu durumun beni bunalttığını eşimle paylaştım, biraz üzülse de bana hak verdi ancak ailesinin bu yönde bir beklentisinin olduğunu ve onları kıramayacağını, zaman içinde bunun azalacağını söyledi. Ancak ben dayanamıyorum, dönem dönem sıkıntıya giriyorum. Onlardan ayrı bir aile olduğumuzu görmelerini ve kabul etmelerini, bizi rahat bırakmalarını istiyorum. Bana tavsiyede bulunursanız çok sevinirim. E.K.

Büyüklerimize sorumluluk düşüyor

Ne yazık ki, çocuklarımıza ve yakınlarımıza bağımlı bir toplumuz. Oysa, bu durum bir süre sonra çocuğumuzun hayatını etkilemeye başlıyor ve bizimle yapışık ilişki kurmaktan yorulan çocuğumuz yavaş yavaş uzaklaşıyor. Ama ne yazık ki bunu büyüklerimize anlatmak zor.

Vaktinin büyük bir kısmını evinde geçirmek istiyorsun. Elbette buna hakkın var. Ama bunun için aile büyüklerinin senin ayrı bir evinin ve ayrı bir yaşantının olduğunu kabul etmeleri gerekir. Bu konuda gerçekten büyüklerimize sorumluluklar düşüyor. Çocuklar evlendiklerinde kanatlanıp uçabilmeleri için onlara imkan tanımalılar. Anladığıma göre eşin seni anlıyor ama ailesini kırmamak için durumu idare etmeni istiyor.

Bu durumda olayı biraz daha zamana bırakabilirsin. İleride çocuklar doğacak ve onlar sizi sürekli evlerinde istemekten vazgeçecekler. Sanırım onlar da çocuklarının evliliğine alışmaya çalışıyorlar ve belki de uzak kalmak istememelerinin nedeni bu olabilir. Senin biraz zamana ihtiyacın var, bir süre sonra her şey normale dönecek ve bu sorun ortadan kalkacak. Ama bunun için onları üzmeden evinizle ilgili de bazı sorumluluklarınızın olduğunu aileye izah etmeye devam edin...
Çok üzülüyorum

Merhaba Fatma hanım ben 17 yaşında lise öğrencisi bir kızım. Biz okul döneminde bir şehirde tatillerde de başka bir şehirde yaşayan bir aileyiz. Benim tatillerde geldiğim şehirde benden 6 yaş büyük bir kız arkadaşım var. Onu arkadaş olarak seviyorum ama karakteri hoşuma gitmiyor. Mesela iki yüzlülük yapıyor. Bundan dolayı onunla bir daha konuşmamaya karar vermiştim ama o benimle konuşmak için elinden geleni yapıyor. Bir ara küsmüştük sonra tekrar barıştık fakat şimdi işler tersine döndü neden bilmiyorum. Bu günlerde bana çok soğuk davranıyor, sanki artık beni yanında istemiyor. Geçen gün onunla kavga ettik ve ben gidip ondan özür diledim. Beni affetti ama yine de soğuk davranıyor bu durumu fırsat bilen bazı kişiler benim hakkımda ona bir şeyler söyleyip onu dolduruşa getiriyorlar. Çok üzülüyorum ne yapacağım bilmiyorum. A.N.

Sevgi tek taraflı olmaz

Neden kendini bu kadar suçlu hissediyorsun? Neden bu kadar kaygı ve endişeye kapılıyorsun? Acaba arkadaşın bu durumdan sıkılmış olabilir mi??? Sana öncelikle, beklentilerini düşürmeni tavsiye ederim. Arkadaşlarımız bizi sevgi ve ilgileriyle motive ederler, moralimizi yükseltirler ama bunun bir sınırı vardır ve sevgi hiçbir zaman tek taraflı değildir. Bir taraftan alırız diğer taraftan veririz. Ancak verirken karşımızdaki kişiyi sıkmamaya özen gösteririz ya da göstermeliyiz. Şimdi kendine yeni bir program çiz ve arkadaşının neden senden hep uzaklaştığını hangi konularda rahatsızlık duyduğunu anlamaya çalış. Onu iki yüzlülükle suçlama, sürekli sana bir şeyler vermesini bekleme sen ona ver... Arkadaşının, bazen morali bozuk olabilir seninle yeteri kadar ilgilenemeyebilir, böyle durumlarda onun da kendine ait bir hayatın olabileceğini düşün ve anlayış göster. İnsanların ne dediğine takılma, kendine güven ve "benim neye ihtiyacım var? Sevilmeye mi, ilgiye mi? Sorusunu sor ve insanlarla ilişkilerimizde her zaman küçük pürüzlerin olabileceğini kabul et...