Eşinin ölümünden sonra yaşadığı zorlukları bizimle paylaşan bir hanım duygularını şöyle ifade etmişti: " Eşim öldüğünde, kendimi çok çaresiz hissettim. Tutunacak hiçbir dalım yok gibiydi, -artık ortada kaldım, düştüm bir daha kalkamam- dedim. Ziyaretime gelen insanların sesini duymaz oldum, sokağa çıkmadım, şık giysiler giymedim, bir çeşitten fazla yemek yemedim... İki oğlum vardı onlar bana yardımcı olmak istiyorlardı ama çocukları reddediyordum. Düştüm ve kalkamam, hayat bitti, bir daha eski halime gelemem" dedim... Ama acıyla yaşamayı öğrendim ve bir yıl sonra her şey normale döndü. Eşimi aklımdan hiç çıkaramıyorum, üzülüyorum, gizli gizli ağlıyorum ama insanlardan kopmuyor, kendimi yalnızlığa vermiyorum. Alıştım, insan acıya alışıyor buna inanın"

Acıya saplandığınız, fiziksel ve ruhsal olarak tükendiğinizi hissettiğiz zamanlar yoğun bir çaresizlik yaşarsınız. Böyle zamanlarda çevrenizden gelen sesleri işitemez ve düştüğünüz yerden kalkamayacağınıza inanırsınız. Yapabileceğiniz hiçbir şeyin olmadığını düşünür ve olduğunuz yerde kalırsınız. Kendinizden ve çevrenizdeki insanlardan yavaş yavaş uzaklaşırsınız... Kalkamayacağınızı ve hayata yeniden tutunamayacağınızı sanırsınız. Bir yakınınızı ya da sahip olduğunuz bir şeyi kaybettiğinizde sanki her şeyinizi kaybetmiş gibi olursunuz. Tıpkı yukarıdaki hanım gibi bir daha eskisi gibi olamayacağım derseniz. Ama hayat boyu bu acıyla yaşayamazsınız. Zaman size bir ilaç olur ve acılarınıza alışır normal hayatınıza devam edersiniz. İnsanız, sevdiğimiz kişilerden ya da nesnelerden kopmak büyük acı verir. Ancak bu hayatın içinde acı da var ve insan acıyla yaşamayı da öğreniyor.