Kadın, kırkın üstünde gösteriyor. Beş çocuğunu evde bırakmış, Kızı için veli toplantısına katılmış. Veli toplantıları ailelerin birbirlerini tanımaları bakımından da önemli... Zira anneler burada tanışıyor ve çocuklarıyla ilgili yorumlar yapıyorlar. Kadın çekingen bir yapıya sahip olduğundan, köşeye çekiliyor. Fakat toplantı daha başlamadan hemen yanındaki hanım ona dönüyor ve soruyor:

Kaç çocuğun var? Kadının yüzü kızarıyor, bakışlarını tavana dikiyor ve sorulan soruya cevap vermek istemiyor. Kadın tekrar sorduğunda çekingen bir ses tonuyla "beş tane" diyor. Sonra da "cahildik, bilemedik, bu kadar çocuk sahibi olduk" diyor. Konuşulanlara şahit olan diğer kadın "eşiniz ne iş yapıyor, beş çocuğun geçimini sağlamak kolay değil, siz de çalışıyor musunuz?" diye soruyor. Kadın yine başını eğiyor ve utangaç bir yüz ifadesiyle "ben evdeyim, çocuklara bakıyorum. Fırsat buldukça oya yapıp satıyorum..." diyor. Bu fotoğraf uzun süre zihnimden gitmedi. Sonra kendi kendime sordum. Kadın anneliğinden neden utanıyordu? Çünkü toplumda, bir ya da iki çocuktan fazlası cahaletle, geri kalmışlıkla açıklanıyor hatta doğum kontrolü için çeşitli çalışmalar yapılıyordu. Kadın beş çocuğunun kendisi için bir hata olabileceğine inanmaya başlamıştı. Okumuş insanlar böyle diyorlarsa bir bildikleri vardı!

İkincisi, kadın bir anne olarak evinde çocuklarının bakımıyla ilgileniyordu, peki bundan neden utanıyordu? Çünkü çalışmayan kadınlar, düşük bir statüde görülüyor ve değersizleştiriliyordu. Modern zihniyete göre, annelik kaydadeğer bir iş olarak düşünülmüyordu. Oysa kadın dünyanın en değerli işini yapıyordu ama bunun farkında değildi. Kadın, kendisine lanse edilen hayat tarzından etkileniyor ve anneliğinden utanıyordu. Oysa kadın, beş çocuk annesiydi ve onları hayata hazırlıyordu. Kadın onuruyla yaşıyor, evinde oya örüyor ve ailesine katkı sağlıyordu. Fakat kadın ne yaptığı işin öneminden ne de yaşadığı onurlu hayattan haberdar değildi. Nedense kadın utanıyordu...!