İnsanlarımızın hayattan neler beklediğini anlamak istiyorsanız sokaktaki insanın eylem ve söylemlerine bir kulak verin. Kendilerine mikrofon uzatılan insaların, klişeleşmiş içi boşaltılmış ve anlamından uzaklaştırılmış birkaç söylemi ısrarla dillendirdiklerini görürsünüz, İşte bunlardan bir kaçı:

Sosyal bir insanımdır, tiyatroya ve sinemaya giderim, gezmeyi severim: Klasik tabirle bu insanların sosyalite algısı bu. Yani tiyatro ve sinemaya gitmek ve tatil yapmak. Bu ifadelerin pek de masum olduğunu düşünmüyorum. Cumhuriyet tarihi ile birlikte muasır, modern insan prototipi, ancak tiyatro, sinema, bale, opera... gibi etkinliklere ilgi duyduğu takdirde makbul görülürdü. Bu algı hâlâ belli kesimlerde devam etmektedir. Halbuki Türk toplumu İslam kültürü, sanatı ve folklorüyle zengin bir mozaiğe zaten sahiptir ve sosyal hayatında da epey aktiftir.

Kitap okumayı severim, genellikle roman okurum, gazetelerin magazin eklerini kaçırmam, arkadaşlarımla kafeye giderim: Toplum olarak, okuma alışkanlığımızın zayıf olduğunu biliyoruz. Sorumluluk sahibi pek az kişi hariç okumaktan anladığımız ise, magazin gazeteleri ya da macera romanlarını okumak ve eğlenmek... Son araştırmalara göre toplumda düzenli kitap okuma oranı yüzde 12. Buradan da anlaşılıyor ki, okumaya pek vakit ayırmıyoruz.

Çok yardım severimdir, Çocuk Esirgeme Kurumu'na giderim, hayvanlara yardım ederim, çevremde sevilen biriyimdir: Yardım deyince insanımızın aklına sadece birkaç kurum ve ezberlenmiş rutinler geliveriyor. Oysa yardım çalışmaları hayatımızın bütün alanlarında olmalı ve bizler yardımlaşmayı bu bütünlük içinde ele almalıyız.

İnsanları severim, çok duygusal bir insanım, arkadaş canlısı biriyim: Duygusallıktan neyin kast edildiğini tam olarak anlamak mümkün değil ama esas olan bütün duyguların dengeli bir şekilde yaşanması ve kontrol edilmesidir. Ayrıca günümüz insanı sevgi konusunda son derece çıkarcı ve bencil bir yapıya sahip. Çünkü sevdiğimizi Allah için sevilmedikçe sevgi kavramı eksiktir tamamlanması mümkün değildir.