Ne diyebiliriz ki?.. Allah’tan gelene boynumuz kıldan ince... Cenab-ı Hak rahmet eylesin, mekânını cennet eylesin...

“Baba” adamdı...
“Yiğit” adamdı...

Hani, “Anadolu’nun yağız delikanlısı” derler ya, “tam bir delikanlı”ydı.
“Mert”ti... “Şahsiyet abidesi” bir insandı... Bir “bilge” ve “alperen”di...

Biraz “ansiklopedik bir bilgi” olacak ama, yine de bildireyim;
7 Nisan 1932 tarihinde Kahramanmaraş’ın Elbistan ilçesine bağlı Ekinözü köyünde dünyaya geldi.

Küçük yaşlarda şiire merak saldı...
Bu, aileden gelme bir merak diyebiliriz.

Çünkü dedesi, babası ve kardeşleri de şairdirler.
İlk yazdığı şiirleri 2 kitap olacak hacimde iken beğenmeyip yaktı ve 1958 yılından itibaren yazdıklarını “Hasan’a Mektuplar” ismi altında, 1964 yılında 10 bin adet bastırdı. Fedai Yayınları arasında çıkan bu eser kısa zamanda tükendi ve ikinci baskısını yine 10 bin adet bastırdı.

1958 yılında bulunduğu kasabada belediye mesul muhasibi olarak memuriyete girdi. 1981 yılı Mart ayında emekli oldu.
1985 yılından beri gazetecilik ve yazarlık yapmaktadır. Son 12 yıldır Akit’te yazmaktadır... Bir ara politikaya girdi ve ayrıldı... Niçin girip, niçin ayrıldığını bir röportajda şöyle cevaplandırdı:

“Allah rızası için girmiştim, Allah rızası için ayrıldım.”
30 yılı aşkın bir zaman içinde kitapları baskı üstüne baskı yenilemektedir. Bilhassa “Vur Emri” adlı kitap günümüz şairlerinin hiçbirisine nasip olmayan kabulü görmüştür.

“Vur Emri”nin büyük ilgi görmesinde, “Hak Yol İslâm Yazacağız” şiirinin, bu kitapta bulunmasının büyük rolü vardır.
Malûm;

“Kör dünyanın göbeğine
Hak Yol İslâm yazacağız.

Kuşların göz bebeğine
Hak yol İslâm yazacağız.”

Diye başlayan şiir, kamuoyunda büyük ilgi görmüş, dilden dile söylenmiş ve hatta birçok insan tarafından ezberlenip, coşku ile söylenmiştir.

MİHRİBAN

Abdürrahim Karakoç’u, “Abdürrahim Karakoç yapan şiirlerinden biri de, daha sonra “türkü” haline getirilen “Mihriban”dır.
“Aşk” ve “kara sevda”yı anlatan bu türkü, herkesin dilindedir:

“Sarı saçlarına deli gönlümü,

Bağlamışım çözülmüyor Mihriban.
Ayrılıktan zor belleme ölümü,

Görmeyince sezilmiyor Mihriban.
Yar deyince kalem elden düşüyor,

Gözlerim görmüyor aklım şaşıyor.
Lambada titreyen alev üşüyor,

Aşk kâğıda yazılmıyor Mihriban.
Önce naz sonra söz ve sonra hile

Sevilen seveni düşürür dile
Seneler asırlar değişse bile

Eski töre bozulmuyor Mihriban.
Tabiplerde ilaç yoktur yarama,

Aşk deyince ötesini arama.
Her nesnenin bir bitimi var ama,

Aşka hudut çizilmiyor Mihriban.
Boşa bağlanmamış bülbül gülüne

Kar koysan köz olur aşkın külüne
Şaştım kara bahtın tahammülüne

Taşa çalsam ezilmiyor Mihriban.
Tarife sığmıyor aşkın anlamı

Ancak çeken bilir bu derdi gamı
Bir kördüğüm baştan sona tamamı
Çözemedim çözülmüyor Mihriban.”

HASAN’A MEKTUPLAR

Abdürrahim Karakoç denilince, “Hasan’a Mektuplar”dan söz etmeden geçmek olmaz.
“Hasan’a Mektuplar”ın benim nazarımda da yeri büyüktür...

Sadece adımın “Hasan” olmasından dolayı değil, o mektuplardan birini “Hasan’a özel” yazmasındandır.

Geçirdiğim bir “rahatsızlık”tan dolayı, 1 Kasım 2001’de yazdığı “Hasan’a Mektup” başlıklı yazısını tamamen bana hasretmiş ve demişti ki;

“‘Hasan’a Mektuplar’ isimli şiir kitabımdaki Hasan bir semboldü... Onun için ‘Mektup yazdım Hasan’a - Ha Hasan’a ha sana’ açıklamasını yapmıştım...

Bu mektup tek bir Hasan’a...
Hasan Karakaya kardeşimize...

Geçmiş olsun Hasan...
Allah daimi şifalar versin sana...

Doktorun ne tavsiye ediyorsa uygula...
Sen öfkenin atından inince hiç dünya yıkılmaz...

Biliyorum, hadiseleri gördükçe, duydukça tahammül edemezsin... Ben de edemiyorum zaten... Amma şöyle geçici bir süre için benim Hasan’a Mektuplar şiir kitabımı oku... Seni teskin eder sanıyorum...
Elin itine, uğursuzuna, dönmesine, vurguncusuna, gâvurcusuna sunturlu küfürler etmek geçiyor aklından...

Meraklanma!...
Raflarda ne kadar ambalajı açılmamış küfür varsa ben hepsini meydana dökerim senin yerine...

Kalay mı? Kalay...
Fırça mı? Fırça...

Düz yazıyla da olur, şiirle de...

Biliyorum, Afganistan’da katledilen çocukların fotoğrafları seni çileden çıkartıyor... Göçe zorlanan muhacirlerin çileli halleri burgu misali içine işlemektedir... Yağan bombalar, harap olan hanümanlar da cabası...
Ve hâlâ bu trajediyi görmezden gelip Amerikancı yalakalık yapanlar var...

Ölenler Müslüman olunca tek satır yazı yazmayan, bir Amerikalı olunca feryadü figân edenler elbette kilise direği gibi küfre müstahaktırlar...
Azeri şair Elmas Yıldırım bir şiirinde:

‘Düşmanın açtığı yaradan derin
Anayurtta öz kardeşten gördüğüm’
Diyordu...

Gayrimüslimlerin açtıkları yaradan daha derindir ‘Ben de Müslümanım’ diyenlerin açtıkları yaralar...

Dilimizin altındaki baklayı ölünceye kadar saklayacak değiliz ya... Yeri gelince, ironik şekilde çıkartmak vacip olacak...

Sen merak etme... Sabreyle bir süre...

Tekrar geçmiş olsun...

Oğul bir mektup yaz bizim Hasan’a

Bildir ki itlerin çoğu öldü de...

Tor tosunlar kayış yardı bu sene

Koc’öküzler epey ayrık yoldu de...

Aramızda yamrı-yumru tepeler

Sokaklarda seyip gezdi sopalar

Sen giderken yeni doğan sıpalar

Torunlu/morunlu eşek oldu de...

Köye çoban ettik kopya İbiş’i

Çatal doğurtuyor erkek çebişi

Yağcılıktan yükün tuttu çok kişi

Gene aşiretin yüzü güldü de...

Biraz daha azdı dünkü sinekler

Yular bırakmadı kırdı inekler

Çıkın edip gönderdiğin dilekler

Yalınayak, gözü yaşlı geldi de...

Fukaralık bağdaş kurdu hasıra

Harçlık/marçlık gönderemem bu sıra

Hele mektup için bakma kusura

Pul parası kesemizi deldi de...

Yırtıldı geceler çakal sesinden

Kazlar kafa çeker el kesesinden

Bozuk terazinin sol kefesinden

Demlenen hıyarlar rağbet buldu de...

Sen gideli çok haşerat türedi

Anaç balıkların hepsi tüledi

Kavaklara kaplumbağa tünedi

Yörük yaylasına haydut doldu de...”

SON ANA KADAR YAZDI

Severdi beni...

Ben de onu severdim.

Yıllar önce, Ankara’da buluşmuş, hep birlikte, cezaevindeki Hasan Celal Güzel’i ziyarete gitmiştik...

Bu, ilk karşılaşmamızdı... Daha sonraları da karşılaştık, sürekli telefonlaştık...

Benimle ilgili kanaatini 9 Eylül 2008 tarihli yazısında şöyle dile getiriyordu:

“Ben seni yakından tanıyorum Hasan!..

Öh denince ödü kopan ökçesizlerden değilsin...

Haklı olarak fincancı katırlarını ürküttüğün gibi, katır sahiplerini telaşa sevkedip uykularını kaçırdığın da herkesin malûmu... Yazı yazdığın Akit gazetesine ve dolayısıyla da başta sana havlayan köpeklere hiç aldırış etme...”

Bu, Karakoç’un benim hakkımdaki kanaati... Peki, onun hakkında ben ne düşünüyorum ya da bende bıraktığı iz nedir?..

Benim gözümde Abdürrahim Karakoç;

Tam bir “fikir savaşçısı”dır...

Ömrünü; “yazı” ve “şiir”leriyle “zalimlere direnerek” geçirmiştir.

“Omurgalı” bir adamdır.

“Ağzından çıkan söz”ün arkasında sonuna kadar durur ve ölür de sözünden dönmez.

“Vatanseverliği ve millet severliği” şüphe götürmeyen ender insanlardan biridir... Ömrü boyunca “mazlum”ların yanında, “zalim”lerin karşısında yer almıştır!..

Yeri geldiğinde “öfke”lenirdi ama aslında tüm Anadolu insanları gibi “duygusal”dı, “yufka yürekli”ydi...

Kendisini şöyle tarif eder:

“Ebedî kudretin tek sahibinden alınan emir üzerine 1932 yılında dünyaya gelmişim. Çocukluğum şöyle-böyle geçti. Kıt imkânlara, kıtlık yıllarına rağmen hâlâ o günleri özlerim.

Birçok kimseye o yılları anlatsam, ‘Özlenecek neresi var?’ diyebilirler, amma ben hep çocukluk yıllarımı sevdim.

Şiir yazmaya küçük yaşlarda başladım. Zaten bizim oralarda her genç şiir yazar. Bu tutku başka bir meşgalenin veya işin olmayışından kaynaklanıyor gibime geliyor. Ben de avareydim, boşluğumu şiirle doldurmaya çalıştım.

Benimle şiire başlayanlar yalnızlıktan, yardımsızlıktan dökülüp gittiler.

Bana gelince;

Sağolsunlar, iktidarların ve muhalefetin irikıyım politikacıları, ihtilal cuntacıları, ‘bilimsel’ cüppeliler, entellektüel züppeler, millî soyguncular, sosyete parazitleri, sermaye sülükleri, zulüm-işkence makineleri, adalet katleden hukukçular, dalkavuklar, üçkağıtçılar vs. hep bana yardımcı oldular. Şiir malzememi veren onlar, öfkemi bileyen onlar oldular. Yardımlarını inkâr etmiyorum, fakat teşekkür de etmiyorum.

Dinsizlerin değil, din düşmanlarının, yani İslâm düşmanlarının da az yardımı olmadı. Bir bakıma dinî duygularımın kuvvetlenmesine vesile oldular.

En uygun zamanda yaşadığıma inanıyorum. Yardımcılarım(!) var oldukları sürece yazmaya devam edeceğim. Allah (cc) kısmet ederse...”

Gerçekten de; “yemin”ine sadık kaldı ve “nefes aldığı sürece” yazdı... Dikkat edin, “eli kalem tuttuğu sürece” demedim... Çünkü, eli kalem tutmadığı zaman da yazı yazdı... Çocuklarına söyledi, onlar yazdı...

Ve o kalem, dün sustu.

Lambada titreyen alev sustu.

Mihriban sustu.

Hasan sustu...

Ama, Anadolu’nun evlâtları “Hak Yol İslâm” yazmaya devam ediyorlar.

Allah, mekânını Cennet eylesin Abdürrahim ağabey...

Seni gerçekten özleyeceğim...



HASAN’A MEKTUP

Farz oldu katıra katırsın demek,

Kazıklar ölçüsün bilmeli Hasan!

Varsa da ucunda tekmeyi yemek,

Erkeklik yerini bulmalı Hasan!

Ciğer için küp deviren kediler

“Halktan yana devrimciyiz” dediler

Önce hakkı, sonra halkı yediler

Halimiz böyle mi olmalı Hasan?

Ana kuyruk sallar, enikler havlar

Kimi su bulatır, kimi av avlar

Bir gün bu köksüzlük kökünden kavlar

O zaman çok mikrop ölmeli Hasan.

“Çala çala bir havaya döner”miş

Dönmüyor be Hasan, dönmüyor bu iş...

Atalar “Çalışan kazanır” demiş

Çalışıp hakkından gelmedi Hasan!

“Sabrın sonu selâmettir” diyerek

Sabırları dalda çürüttük tek tek;

Yeter yüreklerde sızı beklemek

Bu çilekeş millet gülmeli Hasan!

A.Karakoç - 1965