"İsraf haramdır" diyorsunuz ama adam, "benim malım, ben kazandım, ister atar ister satarım" diyor. Hayata seküler bakış açısıyla bakan bir kişiye israfı nasıl anlatabilirsiniz? Sahip olduğu bütün imkânları kendinden menkul biliyor. Kazandığında yoksulun hakkı olduğunu hiçbir şekilde kabul etmiyor, israf konusundaki uyarınızı ise benliğine yapılmış bir darbe olarak görüyor. Hayatını Allah'ın dininden bağımsız olarak gören kimse, hangi toplumda yaşarsa yaşasın, "benim bedenim istersem kürtaj olurum, benim paramdır istersem israf ederim, benim hayatımdır istediğim gibi yaşarım" diyor ve bu dünyada bir emanetçi olduğunu unutuyor. Kendini adeta ilahlaştırıyor, varlığını merkeze alıyor ve hiçbir sınır tanımıyor.

Bireyselleşen ve özünden uzaklaşan insanın iki çıkmazı var:

1-Sahip olduğu her şeyi kendinden bilip sorumsuzca israf ediyor.

2-Kendi türünden uzaklaşarak tehlikeli bir yalnızlığın içine düşüyor.

İslam insana, evine giriş çıkışlarından tutun da, komşuluk ilişkilerine, yeme içme adabına ve hayatının bütün alanlarına kadar yol ve yön gösterir, nasıl davranması ve nasıl yaşaması gerektiği konusunda tavsiyelerde bulunur.

Dinimiz israfı yasaklar, paylaşmayı ve yoksulun gözetilmesini ise Müslüman'ın sorumluluğu olarak görür. Zira zenginin malında yoksulun hakkı vardır. Allah zekât, sadaka ve sosyal yardımlar aracılığıyla bu hakkın sahibine iade edilmesini ister.

İslam'a göre biz olmuşsak ben olmanın bir değeri vardır. Biz olamamışsak burada bir patalojiden söz edilebilir. Müslüman, bir halkanın zinciri gibidir, ben olmaktan biz olmaya doğru gider ve halkanın bir parçası olur. İslam şahsiyetine sahip bir kişi kendini toplumdan ayrı görmez, insanlarla bir şeyler paylaştıkta ve onları anlamaya çalıştıkça kendi benliğinin kemale ereceğini bilir. İslam dışındaki ideolojilerde ise kişi kendini insanlardan soyutlayarak özgürleşeceğini düşünür. Ama bu onu yalnızlığa ve kopukluğa götürür.