Gelişmiş ülkelerde intihar, kaza ve cinayetlerden sonra üçüncü ölüm sebebi olarak yer alıyor. Özellikle gençler arasında bu oran daha da artıyor. Avusturya, Hollanda, İsveç, Almanya, Amerika gibi ülkelerde gençlerin yoğun bir boşluk içinde yaşadıkları ve sorunların üstesinden gelemedikleri noktada da, bir çözüm olarak intiharı denedikleri görülüyor.

Yaşama isteği insanın en temel gereksinimlerindendir. İnsanoğlu, canını tehlikede hissettiğinde hayatta kalabilmek için bütün varlığıyla mücadele eder. Yani insanın intihar kararı kolay verilmiş bir karar değildir. Ama bireyin Yaratıcı'sıyla bağının zayıflaması yaşadığı dünya ile ilişkilerini de dejenere etmiştir. Manevi olarak desteklenmeyen insan, yaşamı zevk ve eğlenceden ibaret görüyor. Zevklerine engel teşkil edebilecek bir durumla karşılaştığında da dayanma gücünü yitiriyor ve intiharı bir çıkış yolu olarak görüyor.

Binlerce insan her yıl intihar ederek hayatına son veriyor. Bu insanlar öfke ve tepkilerini kendilerine çevirerek hayattan göçüp gidiyorlar. Sıkıntılarını iyileştirecek kadar sabır ve tahammül gücüne sahip olduklarını kabul etmeyen bazı insanlar da kendilerini topluma kapatarak yavaş yavaş ölüme gidiyorlar. Bu da intiharın bir başka türü. Evlatları tarafından terk edilen, insan ilişkilerinden mahrum kalan, sabır ve metanet gücünü tüketen bu insanlar, dışarıdan gelecek destek ve tepkilere kendilerini kapatarak ölümü bekliyorlar.

İntihar duygusu, kişinin psikolojik rahatsızlığı ile bağlantılı değil ise, insanın kaybettiği değerlerine yeniden yapışması ve Yaratı ile bağlarını güçlendirmesi ile ortadan kalkabilir. Bu kimselere yardım götürenler, olaya bu tarafından bakmalıdırlar. Zira din, insanın sağlıklı bir kişilik kazanmasına ve iradesini sağlıklı bir şekilde kullanmasına yardımcı olur. Yani inanan insan, Allah'ın kendisini gördüğünü ve yardım çağrısına cevap verdiğini bildiğinden kendini güvende hisseder. Bu kişi sıkıntılarına çaresizlik gözüyle değil imtihan nazarıyla bakar.