Atalarımız "Söz gümüşse sükût altındır" diye boşuna dememişler!

Son günlerde kulağımıza gelenler, eş dost sohbetlerinde yemin billah anlatılanlar artık gazete sütunlarını da doldurmaya başlamış bulunuyor!

"Dediklerini anlatsam kıyamet kopar" diye söze başlayanların sayısı giderek artıyor!

Belli ki dilini tutamayanlar var!

Belli ki yerli yersiz konuşanlar var!

Belli ki kuru-sıkı atıp tutanlar var!

Boşboğazlıklarından olsa gerek hep ulu orta konuşmuşlar!

Bugün göklere çıkardıkları ve peşine takıldıkları kişiler hakkında geçmişte demediklerini bırakmamışlar!

Ne kifayetsizlikleri kalmış, ne kabadayılıkları, ne zır cahillikleri!

Müktesebatlarını da bolca tartışmışlar!

Dün kifayetlerini tartışmaya açtıkları adamların bugüne peşlerine düşüp methiyeler döktürenlere ne denir?

Ne denecek, kendi kifayetlerini ortaya koyuyorlar denir!

Dün karalayıp yerden yere vurdukları insanları bugün öve öve bitiremeyenler aslında kendi durumlarını açıkça ortaya koymuş olmuyorlar mı?

Elbette kendi durumlarını ortaya koyuyorlar!

Ne kadar acınacak bir durumda oldukları açıkça ortaya çıkıyor!

Kendilerinin hayal dünyası içinde yüzdükleri yetmiyormuş gibi bir de kendilerine inanan insanların aynı şekilde ham hayaller içinde yüzmesini bekliyorlar!

Onları kabul olmayacak duaya âmin demeye davet ediyorlar!

Keşke zamanında ulu orta her yerde konuşacaklarına birazcık dillerini tutabilselerdi!

Onlar dillerini tutabilmiş olsalardı bugün aleyhlerinde yemin billah konuşacak bu kadar adam çıkar mıydı?

Endişemiz odur ki bugün bizim kulaklarımıza kadar gelenler yarın hiç duymaması gereken kişilere de ulaşır ve hayal dünyası içinde yüzen arkadaşların keyfi berbat olur!

Dilini tutmasını bilenlerin başlarının daha az ağrıdığı inkâr edilemez bir gerçek!

Dilini tutamayanların ise başı bir türlü dertten kurtulmuyor!

"Dediklerini bir anlatsam kıyametler kopar" diyerek bugün sabredenler yarın bir çözülürlerse siz seyredin gümbürtüyü!

Gerçekten söz gümüşse sükût altınmış şimdi daha iyi anlıyoruz!