Son günlerde iyice artan bölücü terör olayları, yüreğimizi dağlarken, milletimizin haklı galeyanı ve tepkisi had safhaya çıkmıştır. Yine bu günlerde İslâm aleyhtarı bir yabancı film sebebiyle, İslâm âlemindeki haklı tepkiler ve çığırından çıkan protestolar üzerine, “İslâm dîni’nde cinayet” konusu gündeme gelmiştir.

Hemen belirtmeliyim ki, Allah’ın verdiği masum bir canı alma hakkı hiç kimseye verilmemiştir. Kasten bir cana kıymak, tüm insanları katletmek gibi ağır ve büyük bir suçtur. İdamla cezalandırılması gereken suçluları ancak adalet mercii belirler. İhkak-ı hak yasaktır.

Bu konunun iyi anlaşılması için; İslâm tarihinden bir örnek vermek istiyorum. Şöyle ki:

Mekke’nin fethinden sonraki Huneyn günleriydi. Bir sahâbe müfrezesi civarda geziyor, düşmanın âni baskınlarına mâni olmaya çalışıyordu. İşte bu sırada müfreze çölde bir atlı ile karşılaştı. Atlı, hemen selâm verdi; onlar da selâmını aldılar. Bu demekti ki; selâm veren Müslüman, alanlar da selâmına mukabele etmekle, aramızda bir düşmanlık yok, “Sen bizden emin ol, korkma” demekti.

Ama buna rağmen müfrezede bulunan Muhallim bin Cessâme okunu çekmiş ve adamı atından düşürerek orada öldürmüştü.

Öldürülen Âmir bin Azbat’ın yakınları da toplanıp, savaş meydanında bir ağacın altında istirahat etmekte olan Resûlüllah Efendimiz’e geldiler. Kısas talebinde bulundular, dediler ki; “Bu Muhallim bin Cessâme nasıl bizim kadınlarımızın ciğerini yakıp, gözlerinden yaşlar akıttıysa, biz de onu öldürmek suretiyle çoluk-çocuğunun gözlerinden yaşlar akıtacağız. Bu bizim hakkımızdır. Muhallim’i bize teslim et” diye ısrar ettiler.

Ancak Muhallim’in lehinde şâhitlik yapanlar da vardı. Mes’ele pek net değildi. Selâm verenin aslında Müslüman olmayan bir düşman savaşçısı olabileceği de ileri sürülüyordu. “Korkudan selâm verdi.” Deniliyordu. Bundan dolayı sevgili Peygamberimiz: “Size diyetini vereyim, kısastan vaz geçin” diyerek ölenin yakınlarını razı etmeye çalışmış, bunda da muvaffak olarak 100 deveye sulhu temin etmişti.

Ama Muhallim için mesele bitmemişti. Görünüş de olsa selâm veren bir adamı öldürmüştü. Bu öyle geçiştirilebilecek bir hadise değildi. Dostları telkinde bulundular: “Git Resûlüllah’tan özür dile; senin için Allah’tan af talep etsin, belki kurtulursun.” Dediler. O da huzur-u Peygamber’e gelip yaptığından özür dileyerek, affını istedi. Ama bu suç basit bir şey değildi. Cinayetti. Nitekim Resûlüllah Efendimiz, af isteyen Muhallim’e karşı hiç görülmedik tarzda bir tavır ortaya koyarak şöyle buyurdu:

“Selâm veren adamı nasıl olur da öldürürsün? Sana bu salâhiyeti kim verdi!”

-Muhallim, “Özür dilerim yâ Resûlellah, benim için Allah’tan af dile” diye üç defa yalvardıysa da, Efendimiz (s.a.v.) onu reddederek:

-“Selâm vereni öldüreni Allah affetmesin, çık git buradan!” diye huzurundan kovdu.

Böylece huzurdan uzaklaşan Muhallim bir haftadan fazla yaşamamış, üzüntüsünden ölmüş, yakınları da onu bir mezarlığa defnetmişlerdi. Ne var ki haksız yere adam öldüren Muhallim’i mezar da kabul etmemiş, sabahleyin bakanlar, toprağın onu dışarıya attığını görerek, gelip Resûlüllah’a haber vermişlerdi.

Sevgili Peygamberimiz: “Siz onu gömün” buyurdu. Öyle yaptılar. Gel gör ki, toprak bir türlü kabul etmiyor, gece yine dışarıya atıyordu. Çaresiz kalan yakınları gelip durumu Resûlüllah’a bildirdiklerinde;

“Siz yine onu mezarına gömün; toprak ondan daha kötülerini kabul emiştir, onu da kabul edecektir. Ancak Allah size ders vermek istiyor, mâsum bir adamı öldürmenin Allah indindeki kötülüğünü göstermek için size ibret örneği veriyor. “Sakın haksız yere cana kıymayın, selâm vereni öldürmeyin” demiş oluyor” buyurdu.

İşte İslâm hukuku ve işte siyer-i Nebî’deki tatbikat örneği. Böylesine şeni ve canavarca cinayet işleyenlerin âkıbeti budur. Zaten gözünü kırpmadan günahsız, mâsum insanların canına kıyan bu teröristlere Müslüman demek şöyle dursun, insan bile denemez.

Vatanları uğrunda can veren şehitlerimize Allah’tan rahmet, yakınlarına baş sağlığı, yaralı gazilere de acil şifalar dilerim.