Kadın büyük bir öfke ile içeri girdi ve hiç tanımadığı bir genç kıza dönerek “Çok yüksek sesle konuşuyorsun, ayıp, ayıp bir genç kıza bu yakışmaz, büyüklerinden utan….” diye çıkıştı. Genç kız kadının bu çıkışına bir anlam veremedi ve sonunda patladı “seni ilgilendirmez” diye karşılık verdi. Derken tartışma epey uzadı ve her iki tarafta bitkin bir vaziyette yüzlerini asıp oturdular. Ortalığa negatif bir enerji yayıldı ve insanlar anlamsızca sağa sola bakındılar. Olup bitenleri izlerken, biz büyüklerin gençlere karşı ne kadar acımasız olduğumuzu düşündüm ve bayana döndüm “neden bu şekilde davrandınız?” diye sordum. “Ben onu terbiyeli olmaya davet ettim, bu kendisi için gerekliydi” dedi. Peki faydası oldu mu dediğimde ise ne yazık ki zararı oldu deme cesaretini gösterdi… Gerçekten yıkıcı tarzda yapılan eleştiriler fayda getirmediği gibi insanların kalplerindeki muhabbeti de öldürüyor. Kişi bir hatayı ortadan kaldırayım derken daha büyük bir hatanın içine düşebiliyor.

Bu nedenle muhatabı uyarmak istediğimizde öncelikle selam verip tanışmalı, hal hatır sormalı, olumlu taraflarını ifade etmeli ve iyi niyetli olduğumuzu hissettirdikten sonra sevecen bir dille uyarımızı yapmalıyız. Muhatabımızla konuşurken tevazu sahibi olmalı ve onu rencide edecek tutum ve davranıştan uzak durmalıyız. Söylediğimiz sözün aynı zamanda kendimize de tesir etmesi gerektiğini bilmeli ve biz duygusu ile hareket etmeliyiz. Bazı insanlar vardır, insanları yerden yere vurur ve sürekli kendi başarılarından bahsederler. İfadelerinde yer alan cümlelerin çoğu “ben şöyle yapmıştım, şu çalışmalarım çok ilgi çekmişti, ben asla şunu yapmam… gibi kendilerine yönelik değerlendirmelerdir. Bu kimseler bir taraftan kendi başarılarından söz ederken diğer taraftan insanların kusurlarına takılır ve bu şekilde bütün ilgiyi üzerlerine çekmeye çalışırlar. Ama söz eğer samimi bir yürekten çıkmamışsa, ne sahibine ne de muhatabına tesir edebiliyor. O yüzden birini uyarmak istiyorsak bu uyarıyı önce kendimize yapmalı ve karşımızdaki kişiye karşı iyi niyet taşımalıyız. Aksi takdirde ağzımızdan çıkan söz bir taş olur ve kendi başımızı yarar.