Kullanmaya kullanmaya unutuyoruz.

Bir cenaze vesilesiyle konuştuğumuz bir vatandaşımıza “rıhlet“ kelimesini kullanınca: “nedir o?“ dedi. Anladım ki, “rıhlet“ kelimesinin anlamını bilmiyor!

Öz kökümüzden ne kadar da uzaklaşmışız! Kültürel bağlarımızdan ne kadar da kopmuşuz! Oysa, çok bilinmeyenli bir kelime değil, rıhlet!
***
Genel anlamıyla“göç“, özel anlamıyla da “ahirete intikal etmek, ölüm ötesine“yolculuk“ demek rıhlet! Ama, işte görüyorsunuz kullanılmaya kullanılmaya unutuluyor ve toplum dilinden zamanla düşüyor!

Bir kardeşimizin “rıhlet“i sebebiyle cenazedeyiz. Cenaze defninde yapılanların fıkha uygun olan ve olmadıklarını tespiti, konumuzun dışında. Bunları yeri geldiğinde anlatırız. Benim asıl üzerince duracağım husus, Kur‘an okunurken nasıl davranılması gerektiğidir.

Hocaefendi definden sonra Kur‘an-ı Kerim tilavetine başlıyor. O da ne? Cenaze defni sırasında kendi hallerine konuşmaya başlayan ikişer üçerli grup, Kur‘an okunurken de konuşmaya devam ediyorlar?
Sanki Kur‘an bunlara değil, ölülere inmiş!

Hayıflanıp üzüldüm. Konuşanlardan yakınımdakilere şahadet parmağımı dudaklarıma götürerek “susss“ işareti yaptım, yapmak zorunda kaldım. Bunun faydası da oldu, sustular...
***
Eskiden Kur‘an-ı Kerim okunurken herkes susar, manasını blmese de herkes hem okuyana hem de okunana saygı gösterirdi.

Hiç şüphesiz ki, Kur‘an saygı duyulmaya, dikkatle dinlenmeye en layık kitaptır. Bundan da öte, okunan ayetleri anlayıp gereğince yaşamak; bunların içinde en önemlisidir.

Bunları iyi dinleyip anlamak, kültürel bağlarımızı güçlendirmeye de yarayacaktır.

Sanırım, o zaman “rıhlet“ gibi hepimizin muhatap olacağı kavramlararı da unutmamış, Rabbimizin hoşnutluğuna, biz de ondan razı olarak göç etmiş olururuz inşaallah.

twitter.com/parlakturk
facebook.com/vaktulemin