Evrende her canlının yer kapladığı bir alan vardır. Merhametin evi kalp, besini sevgidir. O yüzden büyüklerimiz kalp kırmaktan kaçınmış ve bu konuda tavsiyelerde bulunmuşlardır. Kalp, iman, sevgi, muhabbet ve merhametin üretildiği bir kaptır. Bu kap hastalandığında kişi bedbaht bir hale düşer. Çünkü artık kalbiyle birlikte merhameti de ölmüştür.
Eğer ötelerden işittiğiniz bir çocuğun çığlığı içinizde kor olup sizi harekete geçiriyorsa bilin ki merhametinizdendir.
Düşenin elinden tutmuş, ağlayan bir çocuğun başını okşamışsanız bilin ki bu sizin merhametinizdendir.
Ölüm kusan savaşlar, hayatın başında ölümle tanışan çocuklar, evinden koparılan yaşlılar uykularınızı kaçırıyor ve sizi harekete geçiriyorsa bilin ki bu sizin merhametinizdendir.
Yol kıyısında boylu boyunca uzanmış sarhoş bir gencin vahameti, çocukları tarafından terk edilmiş bir yaşlının yalnızlığı, yetim kalmış bir çocuğa ah dedirten çaresizliği içinize dert oluyorsa bilin ki bu sizin merhametinizdendir.
Madde bağımlılığı, hırsızlık gasp ve cinayete karışan gençlerin durumu sizi harekete geçiriyorsa bilin ki bu sizin merhametinizdendir.
Eğer merhametimiz olmasaydı, duvar dibinde öylece duran bir taştan ne farkımız olurdu? Şükür ki, maruz kaldığımız duyarsızlaştırma araçları bir noktadan sonra işe yaramıyor. Kalp kendini savunuyor. Çünkü burası şefkat ve merhametin barındığı mekân… Merhamet vicdanın ikiz kardeşidir. Vicdanı ölenin merhameti de ölür.
İnsanın, konuşma, düşünme ve akıl sahibi olma bakımından diğer varlıklardan ayrıldığı söylenir. Oysa bu özelliklerin en temeli merhamettir. Kalpler merhametten uzaklaştığı noktada hiçbirimizin güvenliği kalmayacaktır. Çünkü bu duygunun yokluğunda şiddet anarşi ve kaos ortaya çıkar.
Şefkati olmayan bir dünyada insanlıktan söz edilemez.Merhametiniz ne kadar ağır basarsa o kadar insansınız. O yüzden merhametini kaybeden bir kişi her şeyini kaybetmiş sayılır.