Günün iki modası var!
Birinci modası parti kurmak!
İkinci modası özür dilemek!
Önüne gelen parti kuruyor!
Önüne gelen özür diliyor!
Kurulan partiler genellikle tek kişilik partiler!
Zira kurucusu dışında adı bu partiler ile birlikte zikredilen kişiler hemen açıklama yapıp bir ilişkilerinin olmadığını duyuruyorlar!
Özürler de genellikle tek kişilik özürler!
Özür dileyen ile aynı partide olmakla birlikte böyle özür dilemeden hiç hoşlanmayan ve dileyeni şerefsizlikle suçlayan bir hayli kişi bulunuyor!
Kimi Dersim için özür diliyor!
Kimi Kürtlerden özür diliyor!
Özür dileyenler hoş karşılanmadığı gibi özür dilenenler de hallerinden pek memnun değiller!
Kuru bir özürle yetinmeyip daha fazlasını istiyorlar!
HDP’li Demirtaş örneğinde olduğu gibi!
HDP’li Demirtaş Başbakan Ahmet Davutoğlu’nun Seyit Rıza’nın anıtı önünde diz çöküp özür dilemesini bekliyor!
Allah-u âlem bu havada gidilirse bir süre sonra birilerinin elinin öpülerek özür dilenmesi de talep edilebilir!
Özür dileyenler bir âlem, parti kuranlar bambaşka bir âlem!
Hallerinden bir memnunlar, bir memnunlar demeyin gitsin!
Sanıyorlar ki tüm Türkiye peşlerine takılmış gidiyor!
Oysa dönüp arkalarına bir baksalar!
Kimseciklerin olmadığını hemen görecekler!
Ama onlar realiteyi seçmek yerine hayal âleminde yaşamayı yeğliyorlar!
Etraflarındaki üç-beş kişinin gazına gelerek tüm Türkiye’yi arkalarına aldıklarını sanıyorlar!
“İnsanlar telefon edip ağlıyorlar, sokağa çıkmaya gelmiyor hemen etrafımı sarıp kucaklayıp tebrik ediyorlar” diye kendilerini bir güzel avutuyorlar!
Doğrusu biz de kendimizi bu modaya kaptırır gibi oluyoruz!
Kendi partimizi kurup, ortalığa çıksak mı acaba?
Ya da birilerinden özür mözür mü dilesek?
Gündeme gelmenin, kendinden bahsettirmenin en kestirme yolu bu olsa gerek!
Kendi partilerini kurma işi, “Kendin pişir, kendin ye” gibi bir görünüm kazanıyor!
Kur kendi partini, seç kendi partini ve git otur kendi iktidar koltuğuna!
Bakalım daha kaç kişi bu kampanyaya kendini kaptıracak ve kendi partisini kuracak?