Ev­li­lik­le­rin azal­ma­sı, bo­şan­ma­la­rın art­ma­sı se­be­biy­le ai­le ku­ru­mu­nu kur­tar­mak adı­na, ön­ce­ki yıl ai­le da­nış­man­lı­ğı ko­nu­su gün­de­me gel­di; yet­ki­li­ler­ce adım­lar atıl­dı. Be­le­di­ye­ler, va­kıf ve der­nek­ler de ev­li­lik okul­la­rı aç­ma­ya baş­la­dı. 

Bun­lar iyi ni­yet­li adım­lar fa­kat kö­tü gi­di­şa­tı dur­dur­maz. İki se­bep­ten. Bi­rin­ci­si, eği­tim ya­pan­lar­dan kay­nak­la­nan se­bep­ler­den. (ay­rı bir ya­zı ko­nu­su) İkin­ci­si bu eği­tim­ler ev­len­mek is­te­yen be­kar­lar ya da ev­li­ler için olu­yor. Ya­ni ev­li­lik için, ni­yet et­miş, yo­la çık­mış olan­la­ra. Mu­hak­kak fay­da­sı olur fa­kat ye­ter­li ol­maz. Çün­kü geç ka­lın­mış bir eği­tim bu. 

Açık­la­nan res­mi ra­kam­la­ra gö­re ge­çen yıl bo­şa­nan­la­rın yüz­de yet­miş do­ku­zu ilk bir yıl için­de bo­şan­mış. Bir ömür bo­yu çık­tık­la­rı yol­da bir yı­lı bi­le ta­mam­la­ya­ma­mış­lar. Bu du­rum bi­ze ne­yi gös­te­ri­yor? Ye­ni nes­lin ev­li­li­ği­ni sür­dü­re­me­di­ği­ni. Se­bep ne ola­bi­lir? 

1- Bu genç­lik "ben nes­li" ai­le­le­ri ta­ra­fın­dan ön­le­ri­ne bü­tün im­kan­lar su­nu­lan, kar­şı­lı­ğın­da sa­de­ce okul ba­şa­rı­sı bek­le­nen, ken­di­ne odak­lı, sa­bır­sız, so­rum­lu­luk al­ma­ya alış­ma­mış genç­ler. "Ben" de­me­ye alış­mış olan­la­rın "bi­ze" geç­me­si çok zor.

2- Bu genç­lik, öz­gür­lük slo­gan­la­rı ile bü­yü­müş bir ne­sil. Ai­le ol­mak sağ­lam bir bağ ile bağ­lan­ma­yı ge­rek­ti­rir. Hem ta­ma­men öz­gür ol­mak hem de bağ­lan­mak iki­si bir ara­da pek müm­kün de­ğil. 

3- Bu genç­lik, sı­nav nes­li. Ka­zan­dı­ğı ve ba­şar­dı­ğı ka­dar de­ğer gö­ren, re­ka­bet­çi bir ne­sil. Sev­gi­yi ya­şa­tan mer­ha­met duy­gu­su ek­sik ço­ğun­da. Hat­ta ken­di ai­le­si­ne kar­şı bi­le pek yok.

4- Bu genç­lik, kız er­kek iliş­ki­si ile yıp­ran­mış bir ne­sil. Çok faz­la tec­rü­be sa­hi­bi­ler ve tec­rü­be­ler­den edin­dik­le­ri bil­gi­ler­le kız­lar ve er­kek­ler di­ye ka­fa­la­rın­da otur­muş yan­lış yar­gı­la­rı var. Ev­li­lik ha­ya­tı­na da ben bi­li­rim­le baş­lı­yor­lar.

5- Bu genç­lik, bil­gi­sa­yar nes­li. On­lar, sa­nal dün­ya­nın sah­te kah­ra­man­la­rı. Ora­da küf­re­di­yor­lar, ora­da gös­te­ri ya­pı­yor­lar ora­da be­ğe­ni­li­yor­lar. Ger­çek ha­yat­ta ise ço­ğu sa­nal dün­ya­dan çı­ka­mı­yor­lar. Fo­toğ­raf çek­mek­ten, fo­toğ­raf pay­laş­mak­tan, twit at­mak­tan, çok be­ğe­nil­mek için ne ya­za­ca­ğı­nı dü­şün­mek­ten nor­mal ya­şa­ma­yı unu­tu­yor­lar. Ne­re­de kal­dı ev­li­li­ği de­vam et­tir­mek.

El­bet­te iç­le­rin­de is­tis­na­lar, iyi ye­tiş­miş genç­ler var fa­kat ge­nel man­za­ra ma­ale­sef ki böy­le.

Bü­tün bu olum­suz­luk­la­rın ya­nın­da, bu genç­le­rin ço­ğu, ev­li­lik adı­na ai­le­le­rin­de de iyi mo­del gö­re­mi­yor­lar.

Okul­lar­da ise ai­le ol­mak; eş ol­mak, an­ne-ba­ba ol­mak üze­ri­ne hiç bir eği­tim yok. 

Eği­tim sis­te­mi­miz sa­de­ce ze­ka­yı ge­liş­tir­me­ye hiz­met edi­yor. Bu­nun için­de ak­lı doğ­ru kul­lan­mak yok, kal­bi güç­len­dir­mek yok, ken­di­ni ta­nı­mak yok, iyi bir in­san ol­mak yok. 

Genç­le­rin oku­la git­me­le­ri­ni ana se­be­bi, iyi pa­ra ka­za­na­cak­la­rı bir mes­lek sa­hi­bi ol­mak. Bu mu­dur eği­tim ve öğ­re­ti­min ama­cı? Bir dev­le­tin ge­le­ce­ği olan genç­ler, eği­ti­mi sa­de­ce pa­ra ve sta­tü­ye araç ola­rak gö­rü­yor­lar­sa ve okul­dan me­zun olur­ken, in­sa­ni de­ğer­le­rin­den ka­yıp­la çı­kı­yor­lar­sa, mil­li eği­tim sis­te­mi mu­hak­kak sor­gu­lan­ma­lı­dır. 

Okul­lar­da da­ha az sa­yı­sal ve sö­zel ders­ler ol­sun fa­kat da­ha faz­la in­san­lık ders­le­ri ol­sun. Ev­li­lik eği­ti­mi er­ken yaş­ta baş­la­ma­lı. Ders­ler­de kü­çük yaş­tan iti­ba­ren ai­le ku­ru­mu­nun de­ğe­ri öğ­re­til­sin. Ço­cuk­lar ka­dın-er­kek ara­sın­da­ki fark­lı­lık­la­rı ve na­sıl dav­ra­nı­la­ca­ğı­nı öğ­ren­sin­ler. Eş ol­ma­nın, an­ne-ba­ba ol­ma­nın, so­rum­lu­luk­la­rı öğ­ren­sin­ler. Sev­gi için, say­gı­nın ge­rek­li­li­ği­ni bil­sin­ler. İle­ti­şim öğ­ren­sin­ler, ada­bı-mu­aşe­ret öğ­ren­sin­ler. 

Ne ka­dar er­ken öğ­re­nir­ler­se o ka­dar iç­sel­leş­ti­rir­ler. Kı­sa­ca­sı ai­le ol­mak için ge­rek­li er­dem­le­ri öğ­ren­sin­ler ki ge­le­ce­ğin umu­du ol­sun­lar, ai­le ku­ra­bil­sin­ler.