Sevgili büyüklerim, verdiğiniz nasihatler bir noktaya kadar işimi kolaylaştırıyor ama bunun dozunu arttırdığınızda alıp başımı gitmek istiyorum. Sıkılıyor ve kendimi kötü hissediyorum.

Korkuyorum… Korkularımı gizli tutmak için ise mümkün olduğunca güçlü ve dirençli görünmeye çalışıyorum. Korktuğum şeylerin başıma gelmesi durumunda çevremde sevilmeyeceğimi ve hak ettiğim değeri göremeyeceğimi sanıyorum. Soğukkanlılığım, endişe hallerim ve ilgisizliğim takındığım maskeden başka bir şey değil.

Sürekli şekilde sizleri dinlemekten kaçındığımdan ve telkinlerinizi sıkıcı bulduğumdan şikayet ediyorsunuz. Oysa siz bu konuda bana hiçbir zaman örnek olmadınız.

Annem konuştuğunda sen babacığım daha sözünü bitirmeden tepki ile karşılık verip hemen susturuyorsun. Dinleme alışkanlığı sizlerin dahi bildiği ve uyguladığı bir davranış değilken, benden böyle davranmamı nasıl bekliyorsunuz. Tamam, hatalarınızın taşıyıcısı olmamalıyım fakat doğruyu yakalayabilmem için zamana ihtiyacım var. Sizler o geçiş sürecini bahane edip bana yüklenmeye kalkıyorsunuz.

Bir konuda düşüncemi beyan ettiğimde, tavrınız birden değişiyor, sus sen anlamazsın, bu bizim işimiz deyip geçiyorsunuz. Geçtiğimiz hafta evde tadilat yapıldı, odamın rengini kendim belirlemek istedim ama izin vermediniz. Liseye başlarken Fen bölümünü seçmem için beni zorladınız, oysa ben tarih okumayı ve iyi bir tarihçi olmayı düşünüyordum. Ama bu konuda da bana söz hakkı vermediniz.

Sizin işinize karışacak değilim, aldığınız kararlara baştan aşağı saygı duyuyorum. Fakat unutmayın ki, ben sizin evladınızım fakat uzantınız asla değilim.

O yüzden beni dinleyin, bana değer verin ve benim de duygu ve düşüncelerimin olduğunu aklınızdan çıkarmayın.