Yaşamınızın tam kırk beş yılını tek kişilik bir hücrede geçirmek zorunda kalsanız ne yaparsınız? Karanlık, sessizlik ve siz… Yaşam sadece nefes alıp vermekten ibarettir. İnsanlardan, olaylardan ve dünyadan kopuktur hayatınız. Kendinizi uzunca bir rüyada hissedersiniz. Zaman sessiz bir ırmak gibi akarken siz dışarıda olup bitenleri sadece tahayyül edebilirsiniz. Oysa hücrenin dışındaki hayat sizin hayalinizdekinden çok daha farklıdır. Orada insanlar hemen her gün yeni bir şeyle tanışmaktadır. Teknoloji baş döndürücü şekilde ilerler ve icat edilen her ürün artık küresel köyün hizmetine sunulmuştur. Birkaç yıl içinde birçok şey değişir. Ve siz evinizi, mahallenizi arkadaşlarınızı dahi tanıyamaz hale gelirsiniz.

Kırk beş yıllık hapis hayatını tamamlayıp dışarı çıkan ABD’li Otis Johnson dışarı çıktığında karşılaştığı değişimi büyük bir şaşkınlıkla karşılıyor ve duygularını insanlarla paylaşıyor. Otis, cezaevine girdiğinde yirmi beş yaşındaymış ve yaşamının en verimli yıllarını küçük bir hücrede geçirmiş. Dışarı çıktığında gözlerinin o yıllara ait ışıklı reklam tabelalarını aradığını söylüyor. Yollarda yürüyen insanların kendi kendilerine konuştuklarını gördüğünde hayretini gizleyemeyip, onların çıldırmış olabileceklerini düşünüyor. Yanlarına yaklaştığında ise kulaklarındaki kabloları fark ettiğini söylüyor. İnsanların evde, dışarıda, sokakta cep telefonları ile konuşmalarının kendisinde uyandırdığı şaşkınlığı ifade ederken, o zamanlar bu görüntülerin sadece gizli servis ajanlarına mahsus olduğunu o yüzden, o insanları gördüğünde acaba etrafı CIA ya da FBI ajanları mı sardı diye düşündüğünü belirtiyor. Otis’in ifadelerini okuduğumda o bildik soruyu sormadan edemedim: Acaba dünya yüz yıl sonra hangi değişimlere şahitlik edecek? Teknolojiye esir edilmiş çocuklarımız daha nelerin mahkûmu olacaklar? Hayatlarının merkezine neleri koyacaklar? Gelecekle ilgili kesin bilgilere sahip olamayız fakat şimdiye bakıp çıkarımlarda bulanabiliriz.