Bindik bir alamete!

Doludizgin gidiyoruz kıyamete!

Akıbetimiz hayrola!

Ülkemizi yönetenler akıllarına eseni yapıyor!

Bir bakıyorsunuz (Musul örneğinde olduğu gibi) “Her şey diplomasi ile hallolmuyor” deyip kollar sıvanıyor!

Musul’daki asker sayımız artırılıyor!

Sağdan soldan özellikle de Irak’tan gelen yakınmalar üzerine önce, “Asker çekmek falan yok” havasında konuşmalar yapılıyor ama hemen ardından askerler başka bölgeye kaydırılıyor!

İçine düşülen bu hâl izaha çalışılırken de, “Biz kendi kendimize böyle bir karar almadık ki, uluslararası toplum istedi biz de oraya asker gönderdik” babında laflar ediliyor!

Sakın, “Uluslararası toplum kim ola ki?” diye kafanızı fazla yormayın!

Uluslararası toplum denilince aklınıza ABD gelsin yeter!

Sonra bir de bakıyoruz aynı ABD, askerlerimizi Başika’dan çekmemiz gerektiğini söyleyip duruyor!

Evet, dış politikada tam bir keşmekeş, tam bir karmaşa yaşanıyor!

Sanki söylenen hiçbir sözün önemi ve değeri yok!

Demek ki uluslararası toplumun sözüne bakılarak bir yerlere girilince yine onların sözüne bakılarak bir yerlerden çıkılması da kaçınılmaz oluyor!

Evet, tüm komşularla aramız açık!

Zorda kaldığımızda sırtımızı dayayacak kimsemiz yok!

Ve işin garibi bundan sonra, “Ne yapacağımız” ya da “Nasıl davranmamız” gerektiğini bilenimiz de pek yok gibi görünüyor!

Bırakın kısa vadeli, orta vadeli, uzun vadeli programları günlük planların yapıldığından bile şüphe duyulsa yeridir!

Hep el yordamı ile bir şeyler yapılıyor gibi!

Muhtemelen tamamen uluslararası toplumun elindeyiz!