Başı eğikti,

Belli ki, söylemek isteyip de söyleyemedikleri vardı

Sonra bütün cesaretini topladı ve başladı anlatmaya:

Otuzuma geldim fakat iş bulamıyorum

Evlenmek istediğim bir bayan var, cesaret edemiyorum

Dört yıl üniversitede okudum, seçtiğim alanla ilgili birçok sertifika aldım

Geleceğe dair hayalleri olan genç biriyim. Ama hayallerimin önündeki engelleri bir türlü kaldıramıyorum.

Çalışmak, mesleğimi icra etmek istiyorum ama iş bulamıyorum.

Referans olmadan yapamazsın diyorlar.

Sanki ıssız bir vadide birkaç kabilenin arasında yaşıyorum. Arkama güçlü birini almadığım sürece hareket etme şansım yok.

İyilik ve erdem sahibi olmak, alanında başarılı olmak, işin ehli olmak sökmüyor kardeşim. Önce tanıdığın olacak yani dayın olacak. Yüksek makam ve mevkie sahip bir çevren olacak. Ve bu insanlar elinden tutup seni kaldıracaklar. Ancak o vakit hayallerini gerçekleştirebilirsin.

Çocukluğumda annem hayal kur oğlum her şey hayalle başlar derdi. Otuz yaşındayım ve bugüne kadar kurduğum hayallerin neredeyse hiç birini gerçekleştiremedim. Çünkü önümde barikatlar var, aşamıyorum, hedefime koşmak istiyorum ama ayaklarım takılıyor. O yüzden artık hayal kurmaktan da korkuyorum. Düşünmekten, bir şeyler yapmaktan ve ileriye dönük hedefler koymaktan korkuyorum. Çünkü ne yüksek mevki sahibi tanıdıklarım var ne de bu kişilerle bir yakınlığım. Sıradan bir vatandaşım, sıradan bir insan… Fakat anladım ki sıradan insanın adı yok. Onlar tarihin arka bahçesine atılmış isimsiz kahramanlar… Buna emin olabilirsiniz.