Geçtiğimiz ay İstanbul’a kar yağdı. İnsanlar sokakta yaşayan yoksulları bir eşya gibi araçlara toplayıp belediyelerin tesis ettiği ortamlara götürdüler. Evsizlerin kış çilesini düşünürken gözüme bir haber ilişti: Başakşehir belediyesi sokak hayvanlarını kar ve soğuktan etkilenmemesi için belli bölgelere mama ve su bırakmışlar. Hayvanlardan bakıma muhtaç olanları ise kayabaşında bulunan rehabilitasyon merkezinde bakıma alınmış. Soğuk kış günlerinde zor durumda olan hayvanların yiyecek ve bakımı için özel çalışmalar yapılmış.

Hayvanlar bizim kardeşlerimiz, onların haklarını korumak görevimiz. Nitekim Hz. Peygamber köpeklerin öldürülmesine razı olmamış ve onların bir ümmet olduklarını söylemiştir. Hayvanların korunmasını ve beslenme ihtiyacının giderilmesini istemiş, onlara eziyet edilmemesini telkin etmiştir. Hz. Peygamber aç bırakılmış bir deveye rastlamış ve “Bu dilsiz hayvanlar hakkında Allah’tan korkun. Onlara uygun şekilde binin ve onlardan uygun şekilde yiyin” buyurmuştur. Hayvanların düşünülmüş olması insani görevlerimizdendir. Fakat benim zihnim hâlâ sokaklarda donarak ölen, açlığa yoksulluğa maruz bırakılan yoksullarda kaldı. Ne yazık ki insanlarımızın gözünde bu kimseler sokak hayvanları kadar dahi değer ifade etmiyor. Söylemlerimizle eylemlerimiz arasındaki çelişkiler ise kesintisiz devam ediyor:

Bir yanda, sokaklarda aç ve barınaksız kalanlar

Soğuk kış günlerinde donarak ölenler

Evine ısınacak kömür alamayanlar

Çocuklarına ekmek götüremeyenler

Kirasını ödeyemeyip sokaklara terk edilenler

Evlerinden kopup sokaklarda yaşayan gençler

Yaşlılığında sokağa düşen yaşlılar

Eşleri tarafından terk edilen kadınlar… var. Diğer yanda ise lüks ve şatafat içinde yaşayanlar

Bütün hayatlarını israf içinde geçirip insanlığını sorgulamayanlar

Onlarca insana derman olabilecek imkânlarını köpeklerine, araçlarına tatil keyiflerine yatıranlar

Dünyayı kendi mülkleri olarak görüp ezilenlere çiğneyip geçenler

Bir kere dahi varlık nedenleri sorgulamayıp umursamaz şekilde yaşayanlar

Yoksulun hakkını çalanlar

Dünyayı başıboş bir arazi gibi görüp insanlığından utanmayanlar