Zorbalık belli bir kesimle sınırlı değildir, iş ortamında, aile içi ilişkilerde, sokakta, okulda ve hayatın her alanında karşımıza çıkan bir sorundur. Gücü elinde tutanların zayıflara reva gördükleri bir yıldırma politikasıdır.

Baskı ve zorbalık erişkin insanın içindeki çocukla savaşıdır. Öyle anlar oluyor ki, bir iş yerinde, okulda, evde ya da sokakta karşılaştığınız erişkin kişi, birden çocuklaşıyor ve karşısındakini sindirmeye başlıyor. Koskoca adam gidiyor yerine on iki on üç yaşlarında bir çocuk geliyor. Ve siz bu çocuğa nasıl davranması gerektiğini bir türlü anlatamıyorsunuz. Biliyorsunuz, çocuklar, küçük bir sorunu büyütür, hemen kavgaya tutuşurlar. Güçlü olan çocuk zayıf olan üzerinde baskı kurar, ona istediğini yaptırmaya çalışır. Kontrolü kaybederim endişesiyle sağa sola saldırır. Siz çocuğa bunun yanlış olduğunu ne kadar anlatsanız da başarılı olamazsınız. Çocuktur büyüyünce anlar der geçersiniz. Fakat büyüyememiş erişkinlerin çocukça tavırları karşısında nutkunuz tutulur ve ne yapacağınızı bilemezsiniz. Yaramaz bir çocuk gibi etrafına saldıran bu insanların çocuklukları canlanır gözünüzde ve hem öfkelenir hem acırsınız.

Zayıflara şefkatle yaklaşmanın erdemli bir davranış olduğunu büyümemiş bir erişkine izah edemezsiniz. Çünkü o baskı ve zorbalığı kendisi için bir imtiyaz olarak görmektedir. Zayıf olanı alt etmeyi zafer olarak addetmekte ve her seferinde oyunu kazandığına inanmaktadır.

Maddi dünyada güç kavramı maddiyatla ilişkilendiriliyor. Oysa güçlü insan, hakkı hak sahibine teslim eden, şartlar ne olursa olsun adaletten yana tavır alan kişidir.

Güçlü insan zayıf gördüğünü alt eden değildir aksine zayıfların ellerinden tutan kişidir.