İnsanın ilk gurbeti ana karnıdır. İnsan yavrusu bu karanlık mekânda dünyaya geleceği günü bekler. Vakit bellidir, bu anı ne bir lahza geri ne de ileri alabilirsiniz. Allah’ın takdir ettiği gün bebek dünyaya gelecektir…

İnsanın sevdikleri ile arasında perde olan bu karanlık tünel, vakti geldiğinde açılır ve insanoğlu dünya ile tanışma şansı bulur. Anne ve ailenin diğer fertleri uzun bir yoldan gelen bu yavruyu sevgiyle kucaklar ve ona hayatı öğretirler. Çocuk eşyaları, insanları ve olayları anlamaya ve anlamlandırmaya çalışmaktadır. Çocuk dünyaya gelmiştir ve artık ikinci bir tüneldedir, bu tünelin sonu ebediyete açılmaktadır.

İnsanın ikinci gurbeti ise evinden, yakınlarından ve çocuklarından uzaklaşması ile ortaya çıkar. İnsanoğlu doğup büyüdüğü mekânın, birlikte vakit geçirdiği insanların ve yakınlarının kokusunu üzerinde taşır. Onlarla arasında gizil bir bağ geliştirir. Eşyalarına bağlanır, yakınındaki kişilerle bir bağ geliştirir. Yaşadığı mekândan uzaklaştığında onların yoksunluğunu bütün benliğinde hisseder, mesafeler uzadıkça kişi acı çeker. Böyle durumlarda hatıralara koşar, yaşanmış sayfaları tek tek açar ve o günleri yeniden yaşamaya başlar. Gurbet onun bedenini uzaklara taşısa da ruhu hep sevdikleri ile beraberdir.

İnsanın üçüncü gurbeti ise ahiretle arasında perde olan dünyadır. Onun gerçek yurdu doğup büyüdüğü bu yer küre değildir. O bu dünyanın misafiridir ve burada gurbeti yaşamaktadır. Ne zaman dünya ile ünsiyet kursa vatanını hatırlatacak bir işaretle karşılaşmakta ve yalnızlaşmaktadır. Bir insan evinden, yakınlarından, doğup büyüdüğü topraklardan uzaklaştığında ne hissediyorsa a o da yaşadığı bu dünyada aynı duyguları hissetmektedir. Gurbet içinde gurbet yaşayan insan, ölümle birlikte gerçek yurduna kavuşacağının farkındadır. O yüzden zorlukları içinde barındıran hüzün ve gurbeti sevmektedir.