SUÇ insanın doğasıyla uyumlu bir durum değildir. O yüzden suça meyleden kişi, vicdanının uyarı sinyalleri ile karşılaşır ve kendini kötü hisseder. Böyle durumlarda iki türlü tepki ortaya çıkar. Bazı insanlar vicdanlarının gönderdiği sinyale kulak verir ve geri adı atarlar. Bazıları ise vicdanlarının sesini kısar ve hata yapmaya devam ederler.

Psikanalistler suçluluk duygusunun, ego ve ahlakı otoriteyi temsil eden süper ego arasındaki çatışmanın sonucunda ortaya çıktığını savunurlar. Yani hata, kişinin nefsi ile vicdanı arasında bir çatışmaya ve o ruhsal gerilime neden olur. Biz bunu vicdanın sesi olarak görüyoruz ve vicdanın insanların yön pusulası olduğuna inanıyoruz.

Başta da belirttiğim gibi suç insanın doğasıyla uyumlu değildir bu nedenle ruhsal gerilime ve içsel çatışmalara yol açar. Bu gerilimden kurtulmanın en etken yolu ise tövbedir. İnsan tövbe edip, Allah’tan affedilmeyi dilediğinde yaşadığı gerginlik ortadan kalkacaktır. Zira tövbe kulun Allah’tan af dilemesidir ki, bu durum kişide affedilme ümidini arttırır.

Tövbe fıtri bir gereksinimdir, hataya meyyal olan insana hatadan geri dönme imkanı verir. Kişi yaşadığı pişmanlığı Allaha ileterek, iç dünyasında ortaya çıkan korku ve gerginlikten kurtulur. Allah’ın rahmeti ile yeniden hayat bulur. Ruhsal olarak rahatlar, aynı hatayı yapmamak için çaba gösterir.

 Rabbimiz tövbe kapılarını sonuna kadar açmış ve insanı tövbeye teşvik etmiştir: “Ey Muhammed Hem kendinin hem de mümin erkeklerin ve mümin kadınların günahlarının bağışlanmasını dile, istiğfar et” (47-19)

Müslüman hata yapabilir fakat hatasında ısrar etmez tövbe ile geri döner ve Allah’tan af diler. Hz. Adem ve Hz. Havva hatalarını fark ettiklerinde pişmanlık duydular ve kendi iradeleri ile tövbe ettiler.

“Ey Rabbimiz biz kendimize zulmettik. Eğer bizi bağışlamaz ve bize acımazsan kaybedenlerden oluruz” (7-23)

Tövbenin ilk basamağı farkındalıktır. Farkındalığın artması için ise insanın vicdanı ile iletişimini güçlendirmesi gerekir.