Mevlana, yardımlaşma ve cömertlikte akarsu gibi ol der ve cimrileşmenin tehlikelerini ima eder. Allah için verdiğiniz hiçbir şey eksilmez, aksine akan bir su gibi çoğalarak ırmaklara oradan da okyanuslarla ulaşır. Cimrilik ise akan suyun önüne bent koymak, tıkamaktır. Hayatın tamamının bir alış verişten ibaret olduğunu düşündüğümüzde, yapılan infak ve iyiliklerin akan su misali çoğalarak sahibine geri dönebileceğini söyleyebiliriz. İnsanlar verilen şeyin elden çıktığını, verdikçe yoksullaşacaklarını sanırlar oysa verilen hiçbir şey zayi olmaz.

Korkmayın! Yaptığınız iyilikler, ellerinizle verdikleriniz ahret azığı olur ve sizin hanenizde sizin torbanızda birikir. Sizden bir şey eksiltmez aksine kötülüklerin önünde kalkan olur ve sizi korur.

Cömertlik merhametin ikiz kardeşidir, verdiğiniz şeyler sizin karşı tarafla bağ kurmanıza ve halden anlamanıza yardımcı olur. Olumlu duygularınızın harekete geçirerek huzur ve sükûnet verir. Yardım çalışmalarında hep ön saflarda yer alan hanım kardeşimiz duygularını şöyle anlatmıştı: “Kendimi ne zaman kötü hissetsem, harçlığımdan bir miktar ayırır ve yoksullara veririm. Bundan aldığım huzuru hiçbir şeye değişmem, başkaları için bir şey yaptığımda, yaşadığım bütün olumsuzlukları biranda unutuyorum…”

Günümüzde para her şeyin ölçüsü olarak değerlendiriyor. Bizi kişisel anlamda olgunlaştıracak ve kemalata taşıyacak değerler yaşamın dışına itilirken maddi olan hep ön planda tutuluyor. Tamam, para ihtiyaçlarımızın karşılanması açısından gereklidir ve hayatımıza rahatlık sağlayabilir fakat tek başına mutluluk getiremez, bu mümkün değil.

Para insani ilişkilerimize sevgi ve Muhammet getiremez.

Hayatımıza huzur ve sükûnet katamaz.

Para hayatımızı kolaylaştırabilir fakat ilişkilerimizi besleyecek formülleri bize sunamaz, yaşadığımız manevi buhranlara çözüm getiremez.

Para bizi yalnızlıktan kurtaramaz. Para ile saadet mümkün olur diyenler vardır fakat buradan elde edilen şey saadet değil, geçici bir rahatlıktır. Kalıcı olan huzur ve mutluluğun kaynağı imandadır.