İnsanlar her konuda ihtilaf ediyorlar ama ölüm konusunda ittifak var. Müslüman, ateist, Hıristiyan, Musevî, putperest, agnostik herkes ölümü kabul ediyor.
İnsan hayatı, doğum tarihi ile ölüm tarihi arasında zaman içinde gelip geçiyor.
İslam’ın temel inançlarından biri, ölümle varlığın sona ermediği, bir âlemden ötekine geçildiği, günü gelince yeniden diriltilme olacağı, Mahkeme-i Kübra’da hesap verileceği,  iman edenlerin Cennete, inkâr edenlerin Cehenneme konulacağıdır.
Ülkemizdeki küfür ve sapıklık güçleri Müslüman halka ölümü hiç hatırlatmıyor.
Ölüm konusunda ortalığı gaflet bürüyünce kötülükler, azgınlıklar, fenalıklar, zulümler, münkerler çoğalıyor.
Dıştan Müslüman görünen münafıklar ölümü hatırlamıyor ve hatırlatmıyor.
Müslüman, ümitsizliğe kapılmamak şartıyla ölümü hep hatırında tutmalı, ona hazırlanmalıdır.
Şu ölümlü dünyada ölümü unutmak büyük bir felakettir.
Âhiret inancı, kötülükleri azgınlıkları büsbütün kaldırmasa bile onları frenler, azaltır.
Müslüman halka ölüm konusunda, Kur’an’a Sünnete uygun bir eğitim verilmelidir.
Öleceksin, hesap vereceksin, azma kudurma kendine ve başkalarına zulm etme…
Dünya adaletinden kurtulabilirsin ama ilahî adaletten kurtulamazsın, ayağını denk al.
İslam tasavvufunda tezekkür-i mevt vardır. Sûfî her gün belli bir vakit boyunca ölümü düşünmelidir.
Ölüm sadece ihtiyarlara gelmez. Gençler de ölebiliyor.
Ölümü hatırlamak, ona hazırlanmak insanı mânen diriltir.
Şehid haberleri bizi bu konuda uyarmalıdır.
Ölüm gerçeğine boykot ilan etmiş olan İslam düşmanları, şehid haberlerinin yanında en iğrenç ve çirkin müstehcen yayınlar yapıyor. 
Cihanın fesattan yıkılması, terör yangınlarının bacayı sarması onlara vız gelir.
O beyinsizlerin akılları başlarında değil, apış aralarındadır.
Ölümü unutanlar her haltı yiyor, her azgınlığı yapıyor.
Sadece harbî kâfirler değil, Müslüman kılıklı münafıklar da…
 
(İkinci yazı)

İslam’ın İç Düşmanları

İSLAM’ın düşmanları ikiye ayrılır: Dıştan yıkmak isteyen harbî düşmanlar… İçten yıkmak isteyen münafıklar.
İkinciler, birincilerden daha tehlikeli ve yıkıcıdır.
İslam’ı içten yıkma cereyanının bazı şubelerini sıralıyorum:
1. Müslümanları seküler hale getirmek, dünyevileştirmek isteyenler. Dünyevîlik dinsizliğe, küfre köprüdür.
2. Şeriatsız, fıkıhsız içi boşaltılmış bir İslam türetmek isteyenler.
3. Sünnetin tamamını inkâr edenler.
4. Sünnetin tamamını inkâr eder gibi görünmeyip de, sahih hadîslerin çoğunu inkâr edenler.
5. Mezhepsizler.
6. Telfik-i mezahib taraftarları.
7. Dinde reform isteyenler.
8. Dinde yenilik isteyenler.
9. Dinde değişim isteyenler.
10. Kemalist ilahiyatçılar.
11. Kur’an’daki üç yüz küsur muhkem ayetin bugün hükmü yoktur, onlar tarihseldir diyen Fazlurrahmancılar.
12. İslam’ın yanına bir de İslamcılık ekleyen fikir züppeleri.
13. İslam’ı bir ideoloji gibi algılayanlar.
14. Camileri kadınlarla doldurmak için çırpınan feministler.
15. Cemaatlerini din ile özdeşleştirenler.
16. Daha da ileri giderek cemaatlerini dinin üzerinde görenler.
17. Dini imanı para, menfaat, zenginlik olan ve bu uğurda her haltı yiyenler.
18. İslam aktivistleri.
19. Din sömürücüsü eşkiya ve haşarat.
20. İslam’ı alet ederek, vasıta kılarak siyasî nüfuz ve prestij kazanmak isteyen sürüngen ve ahlaksız maceraperestler.
21. Hizmet eder gibi görünerek hezimet üretenler.
22. Bütün ihlâssız ve samimiyetsiz sahte dindarlar.