Toplumumuzda engelli deyince, zayıf ve acınacak durumda olan bireyler akla geliyor. Bu marazi bakış açısı ile hareket eden insanlarımız, engelli ile karşılaştıklarında onu dikkatle izleme, acıma, dışlama ve yetersiz görme eğilimi içinde oluyorlar. Ailenin engelliye bakışı da bundan farklı değil. Aşırı korumacı bir tutum içinde olan aile engellinin hiçbir iş yapamayacağına ve desteksiz hareket edemeyeceğine inanıyor. Bu durum engellinin yeteneklerinin geliştirmesine imkân vermiyor ve onun engel durumuyla sürekli yüzleşmesine, kendini değersiz ve yetersiz görmesine neden oluyor. İnsanların engelliye acımaklı bir yüz ifadesi ile bakmaları ve bu doğrultuda yaklaşmaları onun kendini hayattan tecrit etmesine ve yalnızlaşmasına neden oluyor. 
 
Kişinin engel durumu onu gündelik yaşamında zorlayabilir ve engelli böyle durumlarda yakınlarının desteğine ihtiyaç duyabilir. Fakat bunu aşırı abartmamalı ve engelli, normal bir insan gibi yaşamını sürdürebilmesi için desteklenmelidir. Olayı aşırı acıta etmek ve engellinin yapabileceği işleri dahi yapmasına izin vermeyip, koruyucu bir tutum içinde olmak ona yapılan bir iyilik değildir. Bu durum aksine engellinin kendini geliştirmesine ve ben de varım demesine imkân vermemekte ve güven yitimine neden olmaktadır. Engelliyi yaşamdan tecrit etmek, onu sen yapamazsın, sen işe yaramazsın pozisyonuna sokuyor ve kendini geliştirip, normal sınırlar dâhilinde yaşamasına fırsat vermiyor.
 
İnsanlarımız engelli ile kurdukları iletişim tarzlarını değiştirmeli, onu kıyıya itmek yerine var olma mücadelesinde desteklemelidirler. Bir çok engelli çevrenin küçümseyici bakışlarına aldırmadan yeteneklerini geliştirmiş ve hayatın içinde etkin rol alabilmiştir. Bu pekala mümkündür. 
 
Engellilerin hayata aktif olarak katılabilmeleri için insanlarımızın engelliye bakış açılarını değiştirmeleri gerekir. Engelli bireyleri yardıma muhtaç, yetersiz ve ihtiyaçlı olarak görmemeli, onların kendilerini keşfetmelerine yardımcı olmalıdırlar. Engelli vatandaşlarımız sıradan insanlar gibi kem bakışlara muhatap olmadan kendi imkânlarıyla yaşamlarını sürdürebilmelidirler. İnsanlar onların engel durumuyla meşgul olmamalı, bu kimseleri varlıklarıyla ve hayata kattıklarıyla tanımlamalı ve onlara bir insan olarak hak ettikleri saygıyı görebilmelidirler. Ayrıca mimaride, ulaşımda, resmi ve gayri resmi kurum ve kuruluşlarda evde, sokakta ve hayatın tüm alanlarında engellinin yaşamını kolaylaştıracak yeni düzenlemeler yapılmalıdır.