Kim çok yemek muhabbeti eder, o midesinin esiridir.     

Kim dost meclislerinde yemek çeşitlerinden bahis açar, o kişinin tefekkür ve gönle dair cehdinde azalma vardır.

Kim az yemekle yetinir, lafını etmek aklına düşmezse, o kişinin fikir ve gönül tâlimi tamamdır.

Resûller Resûlü Efendimiz’in buyruklarına uyan Sahabe-i Kiram az yerdi.

“Müslüman olduktan sonra âhir ömrüme kadar tıka basa karnımı doyurmadım” diyen Hazret-i Ebu Bekir az yerdi.

Hacı Bayram-ı Velî Hazretlerinin, Peygamber Efendimiz gibi açlığını bastırmak için siyah bir taşı vardı, onu karnına bağlardı.

Yunus Emre Hazretleri açlığın faziletini “Açlık sonu tokluktur / Tokluk sonu yokluktur /Bu yollar korkuluktur /Allah görelim neyler?” diyerek nida ederdi.

Hz. Mevlânâ, açlığın Allah’ın has kullarının gıdası olduğunu söylüyordu. (Mesnevî, cilt:5)

Hâsılı, sofradan aç kalkıyorlardı.

Mübarek zatların hâllerinden ve sözlerinden anlıyoruz ki cennete tok karınla gidilmez. Biz, cennetin kapısına Ebu Zer Gıfâri Hazretleri gibi aç olarak varmaya tâlibiz.

Bunun için evvelâ, “Cennetin kapısını aç iken çalın; az yemek marifetin kapısı, marifet de cennetin yoludur” (İmam Gazâli, Kimyâ-yı Saâdet, cilt:2) buyuran Resûller Resûlü Efendimiz’e uyacağız.

Sonra boş durmayıp, şeytan ve modernizmin midelere hitap eden tüketim ideolojisine karşı mücadele edeceğiz.

RAMAZAN’DA SEVİNMEK

Ey azizan!

Mübarek ayın bu haftasında iki şey fakîri çok sevindirdi.

İlki, öğretim görevlisi İsmail Göktürk dostumuzun Kaşgar’dan Bosna’ya, Türkmenistan’dan Nijerya’ya millet çocuklarıyla hâne-i saadetlerinde iftar etmesi. Osmanlı Türk’ünün medeniyet buluşması bu. Medeniyet coğrafyamızın bir karedeki görüntüsü bu. Renk renk Müslüman Âl-i Osman Türk’ünün otağında bir arada. Yıllarca rüyasını gördüğümüz, hayâlini kurduğumuz böyle bir târihî meclis büyüyecek… büyüyecek…

Gönlümü âbad eden ikinci havadis, Şehr-i Maraş’ta lisansını tamamladıktan sonra İstanbul’da yüksek lisans eğitimini sürdüren, simsiyah simasından aydınlık saçan, ümmetin numunesi Somalili Mahmud kardeşimin Sürre Alayı coşkusuyla İstanbul Harem’den Hizac’daki Harem’e gideceğini, yâni umre yapacağını, Resûller Resûlü Efendimiz Aleyhisselâtüvesselâma bu âcizler âcizinin selâmını söyleyeceğini, Divan şairi Nabi’nin naatını okuyacağını bildirmesi…    

Fikrî ve kalbî anlamda sevinmek böyle bir şey herhalde.