Anamuhalefet partisi, bir milletvekillerinin tutuklanması ve yirmi beş yıl hapse mahkûm edilmesini protesto amacı ile yollara dökülmüş durumda.
Ankara’dan İstanbul’a kadar E-5 üzerinde yürüyor ve yollarda “adalet” arıyorlar.
Anamuhalefetin protestosuna iktidar “Demirel felsefesini” sahiplenerek cevap veriyor.
Ve “Yürümekle yollar aşınmaz” diyor.
Doğrudur “yürümekle yollar aşınmıyor” ama bu felsefenin sahipleri bir hayli yıpranıyor.
 
Demirel, bu sözünün ceremesini az mı çekti?
Ömrü boyunca bu lafı hep döndürülüp dolaştırılıp karşısına çıkarılmadı mı?
Korkarız ki aynı şey tekrar yaşanacak!
Yine korkarız ki anamuhalefet derdini anlatmakta, meramını açıklamakta bir hayli zorlanacak.
Zira iktidar, anamuhalefetin “derdini anlama” gibi çaba içinde görünmüyor.
 
Aksine anamuhalefetin yürümesine göz yumulmasını bile bir lütuf olarak görüyor ve açıkça da dile getiriyor.
Dahası yürüyüşe destek verenlere de eleştirdikleri yargının karşısına çıkabilecekleri uyarısında bulunuluyor.
Sonra da yollarda “adalet” arayan anamuhalefet ile 15 Temmuz darbecileri arasında bağlantı kurulup onlardan bir farkları olmadığı iddia ediliyor.
İktidar, adaletin “yollarda” değil “parlamentoda” aranması gerektiğinin altını çiziyor!
Anamuhalefet ise çok önemli bir şey yapıyor havası içinde yürüyüşünü sürdürüyor.
İktidarın savunduğu gibi yürümekle “yollar aşınmıyor” ama çok şey yıpranıyor.
Ülkenin birlik ve beraberliği ciddi riskler içine giriyor.
 
Keşke iktidar ve anamuhalefet böylesine birbirleriyle zıtlaşacaklarına daha çok anlaşabilecekleri ortak noktalar bulsalar.
Anamuhalefet ömrünü yollarda tüketmese ve iktidar da basit bir yürüme olayını lütuf olarak görmese. Ne güzel olur değil mi?