“Münafıklık denilen şey” bu olsa gerek!

Amerikalılar bir yandan yöneticilerimizin “yüzlerine gülüp” methiyeler düzerken bir yandan da arkalarından “kuyularını kazmayı” sürdürüyor.

Evet, bir yandan Cumhurbaşkanı Erdoğan ile “tanışmanın” kendileri açısından “onur” olduğunu ifade ediyorlar ama Türkiye’nin terör örgütü olarak ilan ettiği yapılanmalara “silah ve mühimmat” yardımları da aynen devam ediyor.

Hem “iyi bir dost” diyeceksiniz.

Hem “güçlü bir lider” olarak gördüğünüzü ifade edeceksiniz.

Hem “tanışmaktan onur duyduğunuzu” ilan edeceksiniz.

Hem de o ne diyor, ne istiyorsa “tamamen tersine” imza atacaksınız!

Kuşkusuz “münafıklık denilen şey” bu olsa gerek.

İnsanın yüzüne karşı başka, arkasından başka konuşmaya “münafıklıktan” başka ne ad verilebilir?

Biz bu yüze gülmeyi Amerikalıların “vakit kazanma” taktiği olarak görüyoruz.

Bölgede iyice yerleşebilmek ve taşeron örgütlerini iyiden iyiye silahlandırabilmek adına bir süre daha “Türkiye ile aralarını iyi tutmak” istiyor olmalılar.

Barzani’ye karşı “Türkiye ile ortak tavır koyma” iddialarını da fazla ciddiye almak mümkün değil.

Bize göre Barzani’ye denilen şu:

“Bugün acele etmene gerek yok, yarın hep birlikte istediğin şeyi kotarırız!”

Binlerce askeri boşuna mı gönderiyorlar?

Bölgede yeni bir devlet kurulmayacaksa, o kadar silah ve mühimmat niye veriliyor?

Bu yardımın(!) bir izahı var mı?

Yüzümüze gülüp methiyeler düzenler “Türkiye’ye parası karşılığında” niye silah satmaz?

Ah bu münafıklık ah!

Bizi asıl üzen Amerikalıların bu münafıklığından çok onlara kanıp “Amerika bizimle birlikte hareket ediyor” diye sevinenlerin hali!

Yıllardır bu münafıklığa aldanıyorlar.

Hâlâ Amerikalıları tanıyamadılar.

Can düşmanlarını “dost sanıp” bağırlarına basıyorlar.

Gerçek dost Türkiye’nin taleplerini “haklı bulan” ve terör örgütüne “silah yardımına” son verendir.

Yüze gülüp arkadan “kazık atan” değildir. Binlerce TIR ile silah gönderirken “yüze gülerek” kimseyi kandıramazlar.