Lancoshipe Üniversitesi’nden psikolog Maun’ın bir kişiye iyilik yapıp o kişinin de bir başkasına iyilik yapmasını sağlama fikrine dayanan çalışması bireysel yaşamı önceleyen Batı toplumunun dikkatini çekmiştir. Zira söz konusu çalışma üzerine araştırma yapan Maun iyiliğin yayılmasının fertler üzerinde domine etkisi yaptığını ifade ediyor. Fakat nedense bir Müslüman doğru olan hak olan bir şeyi dile getirdiğinde kimsenin ilgisini dahi çekmezken, aynı şeyi Batılı bir bilim adamının dile getirmesi gündem oluşturuyor. Büyüklerimiz sakalım yok ki sözüm dinlensin sözünü boşuna demediler. Ne acıdır ki İslam toplumları sahip oldukları öz değerlerin farkına varabilmek için, batılı bir bilim adamının bu değerler hakkında yorum yapmasını bekliyorlar. Oysa iyiliğin yayılması İslam toplumlarının sıradan yaşamlarının bir parçasıdır. Zira İslam ilkelerini şefkat, adalet, merhamet ve paylaşım gibi değerler üzerine bina etmiştir.

İyilik yapma isteği insanın fıtri özelliklerindendir. İnsanlık tarihine baktığınızda bunun birçok örneğini görebilirsiniz. Mesela Napolililer kendilerine kahve alırken buna gücü yetmeyen birine de alır ikram ederlerdi. Benjamin Franklin bir arkadaşına para verdiğinde bunu geri ödememesini söyler, borcunu ancak birine iyilik yaparak ödeyebileceğini söylerdi. Benzer bir olay da İngiltere’de yaşandı.

İngiltere’de 12 yaşındaki bir çocuk trende bir telefon bulur. Telefonun sahibi çocuğu ödüllendirmek istediğinde çocuk bana para vermenize gerek yok bir gün sizin de bir başkasına iyilik yapmanız yeterli der. Resulullah “her insan İslam fıtratı üzerine doğar” buyurmuş, insani değerlerin genetik kodlarımızda saklı olduğunu vurgulamıştır. Bu gerçeği 12 yaşındaki bir çocuğun bu davranışından da anlayabiliyoruz.

Resulullah insani ilişkilerini paylaşım üzerine kurmuş ve insanların ihtiyaçlarını gidermenin bir sorumluluk olduğunu kuvvetle vurgulamıştır. Onun yolunu takip eden Müslümanlar ve onların inşa ettikleri İslam medeniyeti ise ilkelerini alma değil verme üzerine kurmuştur. Fakat nedense insanlarımız sahip oldukları bu değerleri ancak Batı’dan bir ses geldiğinde ciddiye alabiliyorlar.