Siyasilerimiz her ne hikmetse “kendi adlarına” konuşmak yerine “millet adına” konuşmayı tercih ediyorlar.

Kafalarından bir şey mi geçiyor hemen “millet böyle istiyor” diye lafa başlıyorlar. Peki, millet kim?

Ben, sen, o!

Ya da biz, siz, onlar!

Siyasilerin “millet istiyor” dedikleri konularda kendi kendime, “Ben böyle bir şey istedim mi?” diye soruyorum.

İstemediğimi biliyorum.

Hemen yakınımda bulunan “sen ve o” diye tanımlayabileceğim kişilere de soruyorum:

Siz böyle bir şey istediniz mi?

Cevap yine “olumsuz” oluyor.

Ama siyasiler kafalarından ya da gönüllerinden geçeni “millet böyle istiyor“ diye “dayatmaya” devam ediyorlar.

Hem de, “Biz şimdi yapmazsak millet sandıkta yapar” diye “gözdağı vermeyi” de ihmal etmeden dayatıyorlar.

Madem millet sandıkta yapacaksa, bu telaş niye?

Bıraksalar da millet sandıkta ne yapacaksa yapsa ya!

Efendim millet bazı belediye başkanlarını istemiyormuş o isimlerle seçime gidilirse kaybedilirmiş, onun için “seçilebilecek” isimler bulunmalıymış.

Seçim kazanabilecek isimleri bunların kulağına “millet” mi fısıldayacak?

Yine milletin sesi hiç çıkmayacak!

Ve kimse millete “kimi aday gösterelim” diye sormayacak.

Akıllarına yatan, gönüllerinden geçen isimleri aday olarak gösterecekler.

Sahi bugün “istenmeyen adam” olarak ilan edilen isimleri kim aday göstermişti?

Bugün onlardan “yaka silkenler” göstermişti, değil mi?

Çıkarlar çatışıncaya kadar “al gülüm ver gülüm” işler bir güzel yürütülüyor.

Çıkarlar çatışınca o “anlı şanlı isimler” bir anda “tu kaka” ilan ediliyor. Bunun adı da “millet böyle istiyor” oluyor.

Bugün kimi isimler hakkında bazı şikâyetler varsa, aynı şikâyetler bir önceki seçimde de vardı.

O zaman “duymazdan” gelip kendilerini yeniden aday gösterenlerin bugünkü hassasiyetlerini(!) anlamakta güçlük çekiyoruz.

Hem “millet böyle istiyor” diye sırtını millete dayayıp hem de, “Biz değiştirmezsek millet değiştirir” diye milleti “öcü gibi” göstermeye çalışmaları anlaşılır gibi değil.