İnsan yaşamının bazı dönemlerinde uzlete çekilmek ve iç dünyasında gizil bir yolculuğa çıkmak ister. Böyle durumlarda bu yolculuğa engel olabilecek bütün nesneler ortadan kaldırılır ve kişi kendisini Yaratıcına daha yakın hissetmek ister.

İçsel yolcuğa çıkan kişinin azığı iman, ihlas ve azimdir. Bu üç değeri kuşanan kişi sessizliğe doğru açılır ve kendisini Yaratıcısından uzaklaştıran bütün nesneleri ayıklayarak içsel bir temizliğe başlar.

Burada objelere hiç yer yoktur ve içeride derin bir sessizlik hâkimdir. Kişi zihnini meşgul eden ne kadar meşgale varsa hepsini dışarıda bırakır. İnsanlar, olaylar, şehirler, günübirlik yaşanan karmaşalar hepsi dışarıda kalmıştır. Sonra başını önüne eğer ve bütün benliği ile Allah’a teslim olur ve dua ile ona yakınlaşmaya çalışır. Evrende hacmi olan her varlık kendi menşeine dönmek ve özü ile buluşmak ister. Bu isteğe muhabbet deniyor. Uzlet ise insanı fıtratı ile buluşturarak rehabilite eder, arındırır ve manevi zenginliğe taşır.

İnsanoğlu kemalata ulaşma çabası gösterirken, ışığı engelleyen bütün perdeleri bir bir açar, kendisini aşağı doğru çeken maddi bağlardan arınır sonra mana âlemine doğru yol almaya başlar. Bu sanıldığı kadar kolay bir yolculuk değildir. Yoldasınızdır fakat yolun türlü türlü engelleri, hengameli iniş çıkışları vardır. Fakat bu zorlu yürüyüşün ardından varlığınızın mahiyetini kavrayıp, ruhi bir olgunluğa ulaşacağınızı bilirsiniz.

İnsanın yaşamının bazı dönemlerinde yalnızlığa ihtiyaç duyması doğal bir gereksinimdir. Zira kişi böyle zamanlarda hayatı yeniden sorgular, zaaflarını tanır ve halini iyileştirmek için çaba sarf eder. Bu patolojik bir yalnızlık değildir, gereklidir ve insanı ruhen olgunlaştırır. Günümüzde insanların sıklıkla dillendirdikleri yalnızlaşma ise patolojik bir sorundur. Kişinin Yaratıcı ile kendisi ile ötekilerle iletişim kuramaması tek kişilik bir adaya hapsolmasıdır bu. O yüzden uzlete çekilmekle yalnızlaşmayı birbirinden ayırmak gerekir.