Kargaşa ve kaoslu günlerde bayram yapmak gerçekten zordur. “Beyaza” “siyah” denildiği, “siyaha” “beyaz” denildiği günler yaşıyoruz. Lakin bütün bu musibetler, biz kulların bizzat çağırdığı olumsuzluklardan başkası değildir.
Etrafımızda olup biten kötülüklere “Dur” demek ve onlardan etkilenmemek için; bütün insanlara iyiliği tavsiye edip, kötülükten men etmekten başka çıkar yolumuz yok. Bu esas düstur; dinimizin inanan insanlara yüklediği önemli bir görev değil midir?
Belki de bu görevden kaçtığımız, görev kaçkını olduğumuzdandır başımıza gelen istemediğimiz hadiseler. Böyle bir zamanda yani ahir zamanda insan önce kendisine iyiliği emretmeli, önce kendisi kötülükten uzak durmalıdır. Yoksa lafla peynir gemisi yürümüyor. Laf hepimizde çok fakat icraat olmayınca bir işe yaramıyor.
Kalbi rahmetle yoğrulmuş ve rahmet hisleriyle dolu bir insan, en değerli hazineye sahip demektir. Varlıklara şefkatle yaklaşıp, merhametle davranan insana, kalbi çürümüş ve fenalığı tabiat haline gelmiş canavar ruhlu insanlar ve şeytan dışında herkes sempati ile bakar, cana yakın bulur.
Böyle bir insan, bir gün kendisi de yardıma muhtaç duruma düştüğü zaman, hem semadaki meleklerin hem de yeryüzündeki dostlarının imdada koştuğunu görür. Rasulullah Efendimiz (s.a.v.) buyururlar ki; “Allah merhametli olanlara rahmetle muamele eder. Öyleyse, sizler yeryüzündekilere karşı merhametli olun ki, semada bulunan da size rahmet etsin.”
Evet, gökten rahmet gelmesini bekliyorsak, öncelikle bizim yeryüzündeki varlıklara karşı merhametli davranmamız gerekiyor. Annesine-babasına, ailesine, komşularına, akrabalarına, çevresine, hayvanlara ve tabiata merhamet etmeyen, şefkatle yaklaşmayan insanlar, ilahi yardımdan, meleklerin imdadından mahrum kalabilirler.
Efendiler Efendisi, Peygamberimiz (s.a.v.) yine bir başka Hadis-i Şerifleri’nde şöyle buyuruyor: “Allah, insanlara merhamet etmeyene rahmet etmez.” İnsan olarak bizim vazifemiz, mümin olsun, kâfir olsun bütün insanlara karşı adil olmak ve merhamet hissi içinde davranmak, dinimizin bizden beklediği önemli bir davranıştır.
Çünkü insan, Allah’ın en mükemmel ve en üstün yarattığı varlıktır. O, Allah’a iman etmekle yücelir, küfürde kalmakla kıymetini kaybeder. Ama her hâlükarda insana insanca muamele etmek gerekir.
Müslüman kişi, hiç kimseye karşı kin, nefret ve düşmanlık duygularıyla dolu olmaz. Herkese karşı adaletle muamele eder ve haksızlıktan uzak durur. Onu bu davranışa sevk eden şey, imanı ve bu imanın kendisine kazandırdığı değerlerdir.
İslâm’ın evrensel mesajını, insanlığa taşırken en başta gelen özelliğimiz rahmet ve şefkat olmalıdır. Hem dünyada hem de ahirette, ilahi rahmetten nasiplenmek isteyenler, öncelikle insanlara rahmetle yaklaşmalı, onların gönül Kâbelerini yıkmamalı, tatlı dille, güler yüzle gönüllerini fethetmesini bilmelidirler.
Ünlü bir söz vardır: “Merhamet ve şefkat hissinden yoksun olan kimseler, bütün hayırlardan ve iyiliklerden mahrum olabilir ve olurlar.” Bağışlamak, affetmek ve müsamaha göstermek, başkalarının hatalarından ziyade kendi hatalarını aramak, bulmak ve kurtulmaya çalışmak, olgunluğun, kâmilliğin şiarıdır.
Yine buyrulur ki; “Allah yumuşak huylu, din kardeşlerine şefkat ve merhamet eden kulunu sever.” Yine bir başka ifadeyle şöyle söylenir; “Merhamet tohumunu eken, muhakkak huzur ve saadet meyvesini elde eder.”
Burada belki sadece insandan söz eder gibi olduk ama merhamet ve şefkat, bütün canlılar için geçerlidir. Hz. Ömer devrinde şöyle bir hadiseden söz edilir.
Hz. Ömer’in, devesine gücünün üzerinde yük yükleyen bir kişiyi cezalandırdığı; bir devenin palan sürtmesinden meydana gelen yarasına elini sürüp; “Senin başına gelen şeyden de sorguya çekilmekten korkarım” dediği bilinir. Gerisini hesap edelim artık. Hayırlı Bayramlar.