Tarih, üç imparatorluktan söz eder. Roma, Bizans ve Osmanlı İmparatorluğu. Üçü de bizim topraklarımızdadır. Hıristiyanıyla, Musevisiyle, Müslümanıyla, kısacası dinlisiyle, dinsiziyle, hemen bütün dünya insanlığı, Roma ve Bizans İmparatorluğuna karşı ön yargısız davranırken, Osmanlı İmparatorluğu’na karşı temkinli ve nahoş durur.
Yukarıda Müslümanıyla ifadesini kullandım ama elbet bütün dünya Müslümanlarını kastetmiyorum. Bizim içimizdeki Müslüman görünen fitne ve fesat mihrakları gibi, dışarıdaki Müslümanların içinde de aynı mayadan olanları kastediyorum.
Yoksa bugün her aklı başında insan bilir ve kabul eder ki, dünya insanlığı Osmanlı İmparatorluğu gibi adil bir imparatorluk görmemiştir. Dürüst, namuslu ve haysiyetli bütün tarihçiler böyle yazar ve böyle düşünür. Osmanlıya dil uzatmak, olsa olsa bu toprakların altında yatan ve üstünde yaşayan insanlara ihanetin ta kendisidir.
İhanet, cehalet ve gaflet içinde olmayan hiç kimse; ne Osmanlı’ya ne Osmanlı’nın dünya insanlığına sunduğu medeniyete, o medeniyetin yaşamasına, yaşatılmasına karşı çıkmaz. Karşı çıkanlar, insanlıktan nasibini almamış, haramzade nesillerin haramzade evlatlarıdır. Osmanlı hoşgörüsü öyle yücedir ki, bunlara da hoşgörüyle bakmıştır.
Peş peşe dizilmiş savaş silsileleri bütün hızıyla sürmektedir. Bir tarafta Balkanlar, bir tarafta Kafkaslar, bir tarafta Yemen, bir tarafta Çanakkale savaşlarıyla dev bir imparatorluk dünya coğrafyasından silinmek üzeredir. Dev topraklarımız şehit kanlarıyla sulanmış, şehitlerin üzerinde tam tam sesleri ve sarhoş naraları gırla gitmektedir.
Dünya, Osmanlı İmparatorluğunun mirasını ve topraklarını paylaşmak üzere masa başındadır ve paylaşım sürmektedir. Tükendi denilen, bitti denilen, artık ayağa kalkmak bir yana, sürünerek bile canlılık emaresi gösteremez denilen millet, yeniden ayağa kalkmış ve Milli Mücadele ruhuyla topraklarını var gücüyle savunmuştur.
Bugün üzerinde yaşadığımız coğrafyamız, işte böylesine tüketilmiş bir neslin Kurtuluş mücadelesiyle kazanılmıştır. Aradan 25 yıl geçmeden ikinci dünya savaşı ve bir de Kore Savaşı başımıza dert olmuş, henüz savaşların “korkusu” ve “kokusu” çıkmadan, yeni yeni toparlanan milletimizin şanlı evlatları, bu sefer de Kore’ye gitmiştir.
İkinci dünya savaşında asker ve toprak kaybımız olmadıysa da bu sefer de İsmet İnönü ve onun gibilerin çarpık zihniyetleri yüzünden; milletimiz açlığa, sefalete, yokluğa ve korkuya mahkûm edilmiştir. Bu korku, endişe ve baskı, en az savaş kadar zarar vermiştir.
İşte bu korku, baskı ve endişeleri çok canlı yaşayıp, Kore Savaşına katılarak gazi unvanıyla aramızda dolaşan Hacı Ahmet amcaya, geçtiğimiz Pazar günü İzmir’de Ak Parti mitinginin yapılacağı meydanda rastladım. Miting saat 15.30’daydı ve Kore Gazisi Hacı Ahmet amca, saat 11’de miting alanındaydı.
Miting hazırlıklarının sürdüğü meydanda parti görevlileri vardı, ben vardım ve bir de Hacı Ahmet amca. Tıraşını olmuş, çizgili siyah takımını giymiş, içine siyah bir gömlek, üşememek için de üstüne yine siyah bir kazar giyerek, sanki bayram gezmesine çıkmış gibiydi. Yakasında gazi rozeti ve Ak Parti rozetini görünce, seyyar çaycılardan çay ısmarlayarak uzun uzun konuştuk.
Önce kendisini tanıttı, sonra yaşadığı yılların yokluğunu ve CHP zulmünden söz etti. Kore Savaşı ile ilgili anılarını tazeledi. Elinden yüzünden nur akıyordu. Hayatı boyunca herkese iyilik eden bir yüz ifadesi vardı. Hep rızayı ilahi için yaşadığı öyle belliydi ki.
“Sabahın saatinde niye buradasın” diye sordum. Gülümsedi ve sevecen bir şekilde, “Başbakan için” dedi ve devam etti: “Allah razı olsun Başbakandan. Her namazımda dua ediyorum kendisine. Neler gördük neler geçirdik. Memleketimize ve halkımıza sahip çıkıyor. Benim de çorbada tuzum olsun diye geldim ve dua edeceğim onun için.”
Epeyce sohbet ettikten sonra dakikalarca sarıldık birbirimize. Kim ne düşünür ne söyler bilmem ama Başbakanın arkasında böylesine samimi dualar var, böylesine samimi insanlar var. Ak Partililer başarıyı kendilerinden değil, bu ve benzeri insanlardan bilmeli. Yoksa diğerlerinin durumuna düşerler.