CHP ve MHP’nin muhalefeti ile bunlara omuz veren medyanın “menfaatperest gerginlik politikaları,” Anadolu insanının moralini bozuyor, yarınından endişe ettiriyor, işinden soğutuyor, sahiplenme duygusunu zayıflatıyor, ürkütüyor ve tembelleştiriyor.
Ana muhalefetin ve yavrusunun tüm Türkiye’yi kucaklayamayacağını çarıklı erkân-ı harp çok iyi biliyor. AK Parti dışında (şimdilik), Türkiye’nin her yerinde varlık gösterebilecek bir partinin bulunmaması, malum partileri gözü dönmüşlüğe sevk ediyor.
Sadece siyasette değil, hangi konuda olursa olsun ve kim olursa olsun, muhalefete düşenler veya kaybedenler, asla kendilerinden başkasını dinlemez, anlamaz, duymaz ve bildiğini okumaktan vazgeçmez. Bu anlayışın en iyi yaşandığı yer de siyaset sahnesidir.
Çünkü muhalefete düşenlerin yiğitçe çıkıp; “Evet kaybettim ama kazanmak için gayret edeceğim, zayıf düştüm ama iyi olmak için var gücümle çalışacağım” demesi, bizdeki siyaset anlayışı için geçerli değildir. Her kaybeden, kusuru kaybettirende arar ve bir sefer de olsa, “Yahu peki ya ben yeterli değilsem, benim hiç mi kusurum yok” demez.
Eğer muhalefet bunu diyebilseydi, siyasi hırs, kin, öfke ve kaprislerinin kurbanı olmasaydı, böylesine gergin zamanlar yaşamayacak, umut dolu, güven dolu, neyi nereye koyacağını bilen, dertleri yerine, coşkularını paylaşan bir toplum olacaktık.
Muhalefet, kartel medyasının da pompalamasıyla hırs ve öfke treninden bir türlü inemediği veya işine böyle geldiği için, iktidarın doğrularını ve yanlışlarını görmekte büyük zorluk çekiyor ve sürekli kavgadan yana, tartışmadan yana tavır alıyor.
Muhalefet ve destekçileri ile bir kısım medya, eğer gerçekten ne yaptıklarının farkında değil ve Anadolu’dan nasıl görüldüklerini bilmiyorlarsa, herhangi bir vilayetimize, ilçemize, köyümüze yollarını düşürüp; akıl dağıtmadan, ukalalık yapmadan, laf ebeliğine girmeden, sadece karşılarındaki insanları dinleyerek doğrularını ve yanlışlarını öğrenebilirler.
Anadolu insanına göre Türkiye’nin başlıca problemleri; muhalefetin “gerginlik” üzerine kurduğu politikaları, onları destekleyen medya gruplarının “yalan ve iftiraları” ile büyük bir şaşkınlıkla izledikleri Ergenekon meselesi. Bu mesele köylüyü, kasabalıyı, kentliyi öyle derinden sarsmış ki, her bir insanın ağzından şu sözler dökülüyor:
“Demek ki, Allah bizi ne büyük belalardan korumuş. Bugüne kadar işbaşına gelen hükümetler, hep bunlara hizmet etmiş ve vatandaşa aktarılması gereken imkânları bunlara sunmuş. Geçmiş iktidarlar bizim oylarımızı hiçe sayarak, Ergenekonculara yaslanıp, karşılıklı birbirlerine hizmet etmişler. Devleti Ergenekoncular idare etmiş. Çünkü hangi birine baksanız, hemen hepsi de devletin belli kademelerinde bulunmuş, içimizde yaşamış ve arkamızdan kuyumuzu kazmışlar.”
Başta CHP olmak üzere muhalefet partilerini ve malum medyayı da Ergenekon örgütüyle birlikte zikredip; “Birisi siyasi kanatları, diğeri medya kanatları, zaten silahlı kanatları belli” diyerek hükümlerini veriyor ve böyle inanıyorlar. Boyunun ölçüsünü almak isteyen siyasiler ve medyacılar varsa, yukarıda söylediğim gibi, Ankara ve İstanbul’dan dışarı çıkarak, Anadolu yollarına düşebilirler.
Anadolu insanının bir başka endişesi de şu: “Ergenekon meselesinin zamanla üstünün örtülüp, tamamen ortaya çıkarılmaması.” Bu endişeleri oldukça yüksek. Adalete güvenmek istiyorlar. Muhalefetin ve kartel medyasının hükümete karşı uyguladığı sözlü şiddet politikasını ise bir geri adım attırma oyunu olarak değerlendiriyorlar.
“Önce adalet, sonra aile, sonra geçim, biz bu üç meselede ayakta kalabiliriz, bunlardan biri yıkılırsa, diğerlerinin yıkılması çok kolay olur ve her birisi ayrı ayrı yara alır ki, düzen bozulur, işte ortaya böyle Ergenekoncular ve benzeri örgütler çıkar” diyerek yine bilgeliklerini konuşturuyorlar.
Şu gerçeği de ifade etmeliyim. Ülkesini ve milletini seven aklıselim insanların Cumhurbaşkanı’na, Başbakan’a ve hükümete olan güvenleri tam. “Nihayet sırtımızı yaslayabilecek bir hükümetimiz var” diyor ve ilave ediyorlar: “İktidarı yanımızda görmek güzel ama hükümet, Anadolu’daki kuruluşları daha çok denetlemeli, önyargılı olan CHP zihniyetine sahip yöneticiler, vatandaşa karşı hizmet değil, hezimet üretiyorlar.”