Siz eğer ötekileştirilenlerin kalemine engel olamıyorsanız, yapacağınız tek şey, “avukat tutma hakim tut” mantığından hareketle yıldırmayı ve de sindirmeyi denemektir.
Yıllardır bu böyledir...
Menderes’te böyledir, şiir okuma olayında böyledir, parti kapatmada böyledir.
Siz isterseniz buna yargının politize olmuş hali ile ideolojik bir tuzak da diyebilirsiniz.
Ne kadar tuzaklar kursalar bile, öncelikle ülkesine adını adamış kartallar; değilse onların yavruları ile torunları çaresiz yine de yükseklerden uçacaklar.
Yılların hukuk adamıyım, birisinin diğerine “hakkımı helal etmem” dediği için mağdur edildiğini hiç duymadım, görmedim.
Bu kararı duyunca yaş kütüğüme bir çivi daha çakabilirim...
Taşıdığı misyon açısından fantezi bir karar.
Kaziye-i muhkem (kesin karar)...
İbreti alem adına, gelecek kuşakların bugünleri tanımaları için kesip saklanmalıdır.
Hatta hukuk tarihi müzesine konulmalıdır.
Tepki doğal ölçülerde meşru kabul edilmiyorsa psikiyatri ilminde yeni bir sayfa açıldı sayılır.
Bir uyarı!
Alnının ortasına yumruğu indirene sakın ola ki “sana hakkımı helal etmem” demeyin. Aksine, “Helal olsun be ağabey, bir dahaki sefere gözümü de çıkarabilirsin!” deyin.
Diğerlerine bakıyorum, salladıkları yutulacak cinsten olmadığı halde ne hikmetse yüksek Yargıtay’ın ilgili daireleri oy çokluğu ile onları eleştiri kapsamında tatlıya bağladı.
Tatlı yiyelim tatlı konuşalım ama yenilecek gibi değil.
Sayın Kutlular “Deprem ikazdır” dedi diye hapse mahkum oldu.
Ne demeliydi acaba?
“Bu deprem az geldi, daha büyüğünü gönder” mi demeliydi?
Durduk yerde bir afet.
Ve bu korkulu manzara Müslümana Müslümanca düşünme fırsatı vermeyecek mi?
Nuh Tufanı, tsunami, bunların hangisi manevi ikaz değildir ki?
Yoksa musibetlere, afetlere öküzün trene baktığı gibi mi bakalım?
İçlenmek, duygusallaşmak, sitemleşmek, olaylara içerik olarak anlam vermek hakkını kim aldı elimizden? “Hakkımı ver” de mi diyemeyeceğiz?
Zulüm payidar olur mu?
Beşeri ideolojilere göre yön değiştiren adalet varsa, Allah’ın (c.c) da şaşmaz ve de değişmeyen ilahi adaleti var. Haram lokma midede kalır mı zannediyorsunuz?
Bir gün zehir olur, irin olur, çıban olur dökülür ortalıklara.
Çevirin madalyonun ters tarafını.
Bülent Arınç, Yargıtay’ın bir kararı hakkında “Hukuk siyasallaşıyor. Yargı politize oluyor” dediği için bazı Yargıtay üyelerine tazminat ödedi.
Yargıda hüküm kurmanın kimi kafalardaki ölçüsüzlüğünü düşünebiliyor musunuz?
Başbakan’a “mal” der, “cacık” der eleştiri olur, generale “hakkımı helal etmem” demek tazminat olur. Baykal, Ergenekon soruşturmasını yapan savcıları “sivil darbe” yapmakla itham ettiği halde bir kuruş tazminat ödediğini sanmam, evi barkı da satılmadı.
Demektir ki akredite olayı: Ölçülere uyan kurtuluyor, uymayan yutuluyor...
Bu aşamada anayasayı fikir hürriyeti bazında ele alıp sorgulamamız gerekmiyor mu?
Atın sahibine göre kişnediğini biliriz de, sözün adamına göre işlem gördüğünü bilmiyorduk.
Gerçekten bizde fikir hürriyeti var mıdır?
Varsa, en azından nerede başlar, nerede biter?
Veya kime var, kime yok?
Hukukun da çivisini çıkardılar. 28 Şubat generallerine dokundu diye, kaç kişi ordunun manevi şahsiyetine hakaretten yargılanıp mahkum oldu.
Sanki bir general ordu demekmiş gibi...
Bu gidişattan ne anladınız?
Hani kurt kuzuyu yiyecek ya, buluyor bir bahanesini...
O bakımdan Dilipak’ın evi öyle veya böyle satılmış olabilir, yuva yıkıldı diye kartalın uçmasına engel değildir. Dilipak dimdik ayaktadır.
İzin verirse, satılan evinden daha alasını en kısa zamanda yerine koyar, telafi ederiz.
Bu bizler için bir görev olsun, onur meselesi olsun, demokratik bir tepki olsun...
Kaybımız o değil, bir başkadır.
Sakal meselesi; kesilince yerine yenisi daha gür gelir, ama adaletin kolu kesildiğinde yenisini yerine koymak gibi bir keyfiyetiniz yok.
Yargı, adamına göre sulandırılırsa ülke kaybeder, hepimiz kaybederiz...