Efendimiz (asm), Ayşe validemiz vasıtasıyla bizlere şu duâyı öğretir: “Allah’ım, Sen affedicisin, affı seversin, beni affeyle!”

Özellikle şu mübarek Ramazan günlerinde bu duâya ne kadar muhtacız. Affa uğramazsak, bağışlanmazsak hâlimiz nice olur?

Lem’alar’da, şeytanın mühim bir desisesinin kusuru itiraf ettirmemesi olduğu, bu sûretle istiğfar ve istiâze yolunu kapadığı, enaniyeti tahrik ettiğinde nefsin kendini bir avukat gibi müdafaa ettiği, âdetâ kusurlardan takdis ettiği belirtilir ve şöyle denilir: “Evet, şeytanı dinleyen bir nefis kusurunu görmek istemez. Görse de yüz tevil ile tevil ettirir. ‘Tarafgirlikle bakan hiçbir kusuru göremez’ sırrıyla nefsine nazar-ı rıza ile baktığı için ayıbını görmez. Ayıbını görmediği için istiğfar etmez, istiâze etmez, şeytana maskara olur. Hz. Yusuf Aleyhisselâm gibi bir peygamber-i âlişan ‘Ben nefsimi temize çıkarmam; çünkü nefis daima kötülüğe sevk eder—ancak Rabbim rahmet ederse, o başka’ 1 dediği halde, nasıl nefse itimat edilebilir?” 2

Demek bütün mesele nefsin kusurlarını görebilmek, onu suçlamak. “Nefsini ittiham eden, kusurunu görür. Kusurunu itiraf eden, istiğfar eder. İstiğfar eden istiâze eder. İstiâze eden şeytanın şerrinden kurtulur. Kusurunu görmemek o kusurdan daha büyük bir kusurdur. Ve kusurunu itiraf etmemek, büyük bir noksanlıktır. Ve kusurunu görse, o kusur kusurluktan çıkar. İtiraf etse affa müstehak olur.” 3

Ebû Hureyre’den rivayet edilen, Efendimizin (asm) Rabbinden naklettiği bir kudsî hadis-i şerif, kulun bu özellikleri taşıdığı için nasıl affa mazhar olduğunu gösterir.

Cenâb-ı Hak buyurur ki:

Bir kulum günah işledi ve ‘Ya Rabbi günahımı bağışla!’ dedi.

Allah, ‘Kulum bir günah işledi; arkasından günahı hem bağışlayan, hem de cezalandıran bir Rabbi olduğunu bildi’ buyurdu.

Sonra kul dönüp tekrar günah işledi ve, ‘Ey Rabbim günahımı bağışla!’ diye yalvardı. Bunun üzerine Allah, ‘Kulum bir günah işledi; arkasından günahı hem bağışlayan, hem de cezalandıran bir Rabbi olduğunu bildi’ buyurdu.

Daha sonra kul, yine bir günah işledi ve: ‘Ya Rabbi günahımı bağışla!’ dedi.

Allah, ‘Kulum bir günah işledi; arkadan günahı hem bağışlayan, hem de cezalandıran bir Rabbi olduğunu bildi. Dilediğini yap. Ben seni bağışladım’ buyurdu.4

Buharî ve Müslim’de yer alan bu rivayette kulun kusurunu bilmesi, nefsini suçlaması ve Allah’tan bağışlanma dilemesi söz konusu olduğu için Allah kulunu affediyor.


Dipnotlar:

1- Yusuf Sûresi: 53.

2- Lem’alar, s. 138.

3- A.g.e.

4- Buhari, Tevhid: 35; Müslim, Tevbe: 29.