On yıllık evli bir bayanım. Eşim aynı zamanda teyzemin oğludur. Evliliğimizi büyüklerin isteği üzerine yaptık. Evlenmeden önce, ailemin bu isteğine karşı çıkmış ve itiraz etmiştim. Ama evlendikten sonra eşimi sevdim, ona güvendim ve her şeyimi onunla paylaşmaya başladım. Ama eşim aynı duyarlığı göstermedi. Evlendiğimiz günden beri beni suçluyor, her şeyimi eleştiriyor. Ben kendim lise mezunuyum, hemşirelik okulunu kazanmıştım ama ailem izin vermedi. Evimde okuyup kendimi geliştirmek istedim ama eşim sürekli sorun çıkardı ve bana mani oldu. Çocuklarımın bakımını, eşimin hizmetini, evimin işlerini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum ama eşim hiç memnun olmuyor ve " çocuklarla ilgilenmiyorsun, akşamları el işi yapıyorsun, işin hiç bitmiyor" türünden suçlamalarda bulunuyor. Ne yapsam onu memnun edemiyorum bilmiyorum kocamın bu sorunlarıyla nasıl başa çıkacağım? M. G.

Beklentileri neler?
Eşler yaşadıkları toplumun ya da ailenin kültürünü kendi aile hayatlarına taşıyabiliyorlar ve buna bağlı olarak da çeşitli sorunların odağı olabiliyorlar. Böyle durumlarda ailenin mihenk taşı olan anne baba, birbirlerini anlamak yerine eleştirmeyi, kabuklarına çekilerek kendilerini iletişime kapamayı tercih edebiliyorlar.

Anladığıma göre, ailenizin isteği doğrultusunda bir evlilik yapmışsınız fakat evlendikten sonra eşinizi benimseyip kendinizi evinize adamışsınız. Fakat beklentilerinize ulaşamadığınızdan kendinizi kötü hissediyor ve aynı hassasiyeti eşinizden de görebilmek için çaba sarf ediyorsunuz.

Eşinizin bu tavrı öğrenilmiş bir davranış da olabilir, beklentileriyle ilgili bir durum da olabilir. Çünkü her şikayetin ardında, ifade edemediğimiz beklentilerimiz gizlidir. Eşiniz, "işin hiç bitmiyor" diyorsa, belki de, " bana vakit ayır, benimle konuş..." beklentisi içinde olabilir. Bunu anlayabilmek için, eşinizin şikayet ettiği durumları uygun bir dille ifade ederek, sizden neler beklediğini sorun ve beklentilerini anlamaya çalışın. Bunu yaparken kendi beklentilerinizi de dile getirin ve sürekli şikayette bulunmasının evliliğinizi yıprattığını ve çocuklarınızla ilişkilerinizi etkilediğini ifade edin.

Kimse beni anlamıyor
24 yaşında bir genç kızım. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Şu an el sanatlarıyla uğraşıyorum ve harçlığımı çıkarmaya çalışıyorum. Hiç arkadaşım yok, kimse beni anlamıyor. En yakınımdaki insanlar bile halimi anlayamıyorlar. Kendimi anlayan bir arkadaşım olsa kendimi daha iyi hissedeceğim biliyorum. Ama olmuyor, ben de yalnız kalmayı tercih ediyor ve kendimi işime veriyorum. Ablamla biraz yakınlık kurabiliyorum ama o da çok soğuk davranıyor, her derdimi açamıyorum. Arkadaş edinmek ve onlarla vakit geçirmek istiyorum bunu nasıl başarabilirim? K. Z.

Anlaşılmak istiyorsunuz
Anlaşılmak hepimiz için önemli bir ihtiyaçtır. Sorunlarımızı, yaşadığımız sıkıntıları, içinden çıkamadığımız olayları sevdiğimiz değer verdiğimiz insanlara anlatmayı ister ve onların bizi anlamalarını bekleriz. Ama ne yazık ki, hiçbir insan bizi tam olarak anlayamaz ve beklentilerimize uygun davranamaz. Çünkü çevremizdeki insanlar doğası gereği bir noktaya kadar bize ulaşabiliyor ve bu noktadan sonra yine yalnız kalıyoruz. Ancak öyle de olsa, insansız bir hayatı düşünemeyiz ve kendi türümüzle iletişim kurma ihtiyacı içinde oluruz. Size, insanlarla ilişkilerinizde beklentilerinizi düşürmenizi ve affedici olmanızı tavsiye ederim. Beni anlamıyor demek yerine, ben onları anlayabilirim, onlara yardımcı olabilirim diye düşünebilirsiniz. Arkadaşlıklar fedakarlık üzerine kuruludur, insanların kusurlarını affedin, beklentilerinizi düşürün, arkadaşlarınızı arayıp sorun ve ilişkilerinizde ilk adımı siz atın. Bu şekilde davrandığınız sürece arkadaşlarınızda bir süre sonra sizi arayıp soracaklardır.

Unutmayın, bizler insanlarla yakınlık kurmak ve iletişim halinde olmak isteriz ama en sevdiğimiz insanlar bile bir noktadan sonra beklentilerimize ulaşamayacaklardır. Bunun için, her yerde ve her zaman bizi gören gözeten Yüce yaratıcıya dua edin ve onun bütün sıkıntılarımızda yanımızda olduğunu unutmayın.