18 yaşında lise son sınıf öğrencisi bir gencim. Bendeki sorunun ya da eksikliğin adı güvensizlik aslında. Çekingen filan değilim ama kendime güvenim yok.

Sosyal ortamlara girerek rahatlıkla insanlarla konuşabilir derdimi anlatabilir muhabbet edebilirim. Ne var ki insanlarla konuşurken gözlerinin içine bakamıyorum. Gözlerimi kaçırdığım zaman da başka şeylerle ilgileniyormuş havası veriyorum ve karşımdaki kişi bu durumdan haklı olarak rahatsız oluyor. Şunu da belirteyim yalnız değilim. Birçok arkadaşım var ve her şeyden önemlisi çok sevdiğim bir kız arkadaşım var. Yani sorunum yalnızlık kaynaklı değil. Biraz daha farklı bir şey ve ne olduğunu ben de anlamış değilim. Bana bir çözüm yolu gösterirseniz çok memnun olacağım.

Hata yapmaktan korkuyorsunuz

Karşımızdaki kişiyle konuşurken, onun hakkında bazı varsayımlarda bulunur ve iletişim kurduğumuz bu kişiyi anlamaya çalışırız. Aynı zamanda onun da bizim hakkımızda ne düşündüğü bizi beğenip beğenmediğini dikkate alır ve bu konuda da bir kanıya varırız. Bu etkileşim bir noktaya kadar doğal kabul edilebilir. Ancak, karşımızdaki kişiyle ilgili çıkarsamalarımız ilişkilerimizi olumsuz olarak etkilediğinde ve bize zarar verir hale geldiğinde kendimizi sorgulamaya ihtiyacımız olacaktır.

İfadelerinden anladığıma göre, karşındaki kişiyle konuşurken hata yapmakta, küçük düşürülmekten korkuyorsun. Bunu daha iyi anlayabilmek için, karşındaki kişiden gözlerini kaçırırken, duygu ve düşüncenin ne olduğunu tartmanı ve sorununu tanımlamanı tavsiye ederim. Sanırım, insanlarla konuşurken, aşırı ihtimam gösterdiğinden biraz da heyecanlanıyorsun ve tedirgin oluyorsun. Öncelikle seni bu duygulara sürükleyen düşüncelerini değiştirebilirsin. Her şeyden önce her insan gibi hata yapabileceğini, bunun senin için bir eksiklik olmadığını düşünmelisin. Ayrıca, seni rahatsız eden korkularınla da yüzleşerek sorunu ortadan kaldırabilirsin. Bunun için küçük uygulamalar da yapabilirsin.

Gözü yükseklerde
25 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. Bugünlerde evlenmek için bir bayanla görüşüyorum. Bayan, namazında niyazında iyi biri. Fakat gözü çok yükseklerde. Benden yapamayacağım şeyler istiyor. Üniversiteyi bitirince memurluk sınavlarına gireceğim ve bir memur maaşıyla onun taleplerini yerine getirebilir miyim bilmiyorum. Onu seviyorum o da beni seviyor ama şu imkansızlıklar bizi birbirimize düşürüyor. Bu konuda ailemle bile aram bozuldu. Lütfen bana cevap yazın ve tavsiyelerde bulunun. F.K

Evliliklerde paylaşım esastır

Evlilik iki kişi arasındaki bir anlaşmayla başlar ve bu süreçte eşler birbirlerine her zaman destek olurlar. Her şeyden önce eş adaylarının birbirlerinde arayacakları ilk şey, ahlak ve takva olmalı. Aksi takdirde beklemediğiniz sorunlar karşınıza çıkabilir ve geri dönülmez hatalara düşebiliriz. Çevremizde tanıdığımız birçok insan, evlendiğinde ne kadar yoksulluk içinde olduklarını ve ne kadar büyük sefaletler çektiklerini anlatırlar ve "o günleri kol kola vererek geride bıraktık" diye eklerler. Evlilikte esas olan, eşlerin birbirlerine sevgi ve saygı eksenli ilişkiler kurmaları ve çocukları iyi bir şekilde yetiştirmeye gayret etmeleri olmalıdır. Buna karşın, eş adaylarının beklentileri maddiyat üzerine kurulu ise burada çeşitli çözülmeler ve anlaşmazlıklar ortaya çıkabilir. Size eş adayınızla görüşmenizi ve kendi imkanlarınızı ona izah ederek, bu şartlarda evliliği kabul ediyorsa yola çıkabileceğinizi izah etmenizi tavsiye ederim. Aksi takdirde ileride daha ciddi sorunlarla karşılaşabilirsiniz.