On sene önce Almanya'ya gelin olarak geldim. Evlendiğimde yirmi yaşındaydım ve burada çok zorlandım. Şimdi alıştım, buradaki Türklerden arkadaşlarım bile oldu. Ama sizler bizlere göre çok daha şanslısınız. Burada kendimi yetiştirmek istiyorum ama imkanlar pek o kadar geniş değil. Arkadaşlarla zaman zaman kitap okuyoruz ama ben kendimi daha iyi geliştirmek ve buradaki kardeşlerime yardımcı olmak istiyorum. Bu konuda neler okuyabilirim tavsiyelerinizi bekliyorum. N.T

Süreklilik gerekir

Kendinizi geliştirmeyi ve çevrenizdeki insanlara faydalı olmayı istemeniz aynı zamanda bu konuda hedefler belirlediğinizi de gösterir. Hayatta başardığımız elde ettiğimiz bütün başarıların öncesinde hedeflerimiz ve buna dair çabalarımız vardır. Başarılı insanlara imreniriz ama onların mücadelelerini pek anlayamayız. İlmiyle ve insanlığa sunduğu faydalı işlerle izlediğimiz kişilerin çabalarını pek düşünemeyiz. Oysa bu kimseler büyük bir mücadelenin ve düzenli bir çalışmanın ardından bu günlere ulaşmışlardır. Yani ilim de her şey gibi emek ve gayret ister. Bu noktada gerekli gayretleri göstermeye hazırsınız ancak, ilim öğrenmede süreklilik de gereklidir. Sanırım kendinizi İslami yönden geliştirmek istiyorsunuz. Bu noktada, bulunduğunuz bölgede yeterli donanımlara sahip kişilerle görüşerek onlardan destek isteyebilirsiniz. Öncelikle, Kur'an, hadis, İslam tarihi, akaid ve ilmihal bilgilerinizi geliştirebilir bunun için çevrenizdeki kişilerden destek alabilirsiniz. Bahsettiğiniz arkadaşlarınızla grup çalışmaları yapabilir ve çocuklara İslami eğitim verebilirsiniz. Ancak tekrar belirtmek isterim ki, bütün bunlar sürekli okumayı araştırmayı ve yoğun bir çabayı gerekli kılar.

Kâbusla uyanıyorum
4 sene önce annemi kaybettim. Annemin ölümü beni çok etkiledi, yaşadığım şeylerin gerçek olduğuna bir türlü inanamadım. Ölümü sanki her zaman yabancılara gelir sanıyordum ama ölüm hepimizin kapısındaydı. Annemin ölümünden sonra bunu daha iyi anladım. O günlerde çok daha kötüydüm, sürekli kabus görüyordum. Eve girmek, insanlarla konuşmak dahi istemiyordum. Kendimi bırakmıştım, giyinsem, yesem içsem, gezsem ne olacaktı neticede ölmeyecek miydik? Şimdilerde biraz daha iyiyim ama hemen her gece bir kâbusla uyanıyorum ve uyumaktan korkuyorum. Acaba bir doktora gitmem gerekir mi? N.E

Desteğe ihtiyacınız var

Kişi sevdiği birini kaybettiğinde yas sürecine girer. Yas sürecinde, ilkin olayın şokundayızdır. Başımıza geleni anlamaya çalışırız, daha sonra olayla ilgili bir suçlu ararız. Keşke onunla daha çok konuşsaydım, keşke oraya göndermeseydim, keşke onun için şöyle bir şey yapsaydım türünden düşüncelere kapılırız. Bütün bu süreçlerin ardından ölen yakınımızın kaybını kabüllenir ve normal hayatımıza devam ederiz. Bu süreçte yas tutulmalıdır. Yani bu dönem, ağlamak, aktarım yapmak, duygularımızı paylaşmak, ölen yakınımızla ilgili anılarımızı tazelemek olması gereken bir süreçtir. Kimi zaman yasımızı olması gereken şekilde tutamayız. Yakınlarımız bize üzülme, kafana takma, kendini hırpalama gibi tesellilerde bulunur ve yasımızı yaşamamıza engel olurlar. Böyle durumlarda ertelenen yas ileriki yıllarda karşımıza yeniden çıkar ve hayatımızı etkiler. Anladığıma göre annenin ölümünü tam olarak kabullenmiş değilsiniz. Buna bağlı olarak yasınızı da ertelemişsiniz. Bunun için bir psikiyatriste giderek ilaç desteği ve yardım almanızı tavsiye ederim.