İnsanlık tarihinin hiçbir döneminde, terörden medet umarak; ailesine sağlıklı bir gelecek hazırlayacağına inanan anne ve baba olmamıştır.

Dünyanın hiçbir toplumunda aklı başında anne ve babalar; ne terörden medet umar ne de çocuğunun teröre bulaşmasını ister.


Çünkü adı üstünde terördür, cinayettir, gasptır, vahşettir, kandır, gözyaşıdır, acıdır, kayıptır. İnsanın yaratılış fıtratına külliyen aykırıdır.


Terör; kıyısından köşesinden bulaşan ve içinde yer alan herkesi geldiği yolla götürür. Bugüne kadar terörle gelenlerin huzurla gittikleri görülmemiştir.


Hal böyle olunca; “Peki ülkeyi terör ortamına sürüklemek isteyenler ne elde edeceklerdir?”


*


Bu soruya 35 yıl geriye giderek cevap vermek isterim.


Darbe yapmak isteyen asker ve bunları darbeye zorlayan medya çevreleri ile kara para kazanan kesimler, ülkede yine kargaşa, kaos ve terör istiyorlardı.


Aynen bugünkü olayları destekleyen siyasilerle bu çevrelerin yayın organı olan medya patronları ve hortumları kesilenler, o gün de terörden medet umuyorlardı.


Çünkü kendi çocukları olayların içinde yer almıyordu. Üniversite gençliği kavga ederken, onların çocukları o gün okula gelmiyor, küçük koloniler halinde yaşadıkları “Has Bahçelerinde” günlerini gün ediyorlardı.


Bugün görünen o ki, 35 yıl içerisinde teröre bulaşan zihniyetlerle bu zihniyeti besleyen çevrelerde zerre ideolojik sapma olmamış. “Kullanılanlarla” “kullananlar” aynı mamul.


*


Biz MTTB (Milli Türk Talebe Birliği) gençleri olarak teröre bulaşanlardan da bulaştırmak isteyenlerden de olabildiğince uzak kalmayı başarmıştık.


Bilmeden teröre bulaşan “namuslu çocukları” uyarmaya çalışır, başaramazsak anne ve babalarına kadar gider, kurtarmaya çalışırdık.


Öyle anne ve babalar görürdük ki, derme çatma gecekondusunun, kırık çıkık kapısının önüne oturur, saatlerce ağlar ve “Ne olur yavrularımızı kurtarın” diye yalvarırlardı.


İşte böyle çocukları, aynen bugün olduğu gibi CHP, DİSK ve benzeri örgütlerle, yine malum medya destekler, Ankara başta olmak üzere ülkeyi yaşanmaz hale getirtirlerdi.


O yıllarda olaylara karışan gençlerin yüzde sekseni, ne yazık ki bugün olduğu gibi yine öğrenci değillerdi.


Öğrenci olarak yer alanlar da “çağdaş yaşamcıların” bilinen yöntemiyle kandırılıyordu. Gençlerin pek çoğu, hem ilk defa bir kız eli hem de silah tutuyordu.


*


Ankara’nın o yıllarda “Küçük Moskova” olarak anılan mahalleleri vardı. Silah ve boş insan gücü buralardaydı.


İnşaatçılar, çalışacak ameleleri İtfaiye Meydanı’ndan toplardı, üniversitelerde çatışacak okumamış işsiz gençler de buralardan getirtilirdi.


Şimdi yeniden terör estirmek için okumamış gençleri nerelerden bulup getiriyorlar bilemiyoruz ama gençlerin de patronların da genetik yapıları aynı.


Yalnız Türkiye o yılların Türkiye’si değil artık. CHP şemsiyesinin altındaki çevreler dışında, toplumumuzun hiçbir kesimi teröre prim vermeyecektir.


Her zaman olduğu gibi yine iyiler kazanacaktır.