Merhaba Fatma abla, ben, 18 yaşında bir öğrenciyim. Yazılarınızı beğenerek takip ediyorum ve kendimden çok şeyler buluyorum. Allah razı olsun...

Allah nasip ederse, inşallah seneye üniversiteye başlayacağım. Ama maalesef ailemden yeterince destek alamıyorum ve bu durum beni çok üzüyor. Halbuki ailem beni ve hayata dair projelerimi destekleselerdi daha başarılı olabilirdim...

Aslında ben Amerikan dil ve edebiyat okuyup, sonra politikaya atılmak istiyorum. Açıkçası hedeflerim de epey büyük. Çünkü iyi yerlere gelip, insanlara, özelliklede Almanya'da yasayan Türkler' e hizmet ekmek istiyorum. Aynı zamanda yeşiller partisinin gençliğindeyim. Ama ailem İslam Tarihini okuyup bu alanda hizmet etmemi istiyor. O yüzden beni bu konuda hiç ama hiç desteklemiyorlar. Bir de benimle alay ediyorlar, hedeflerimin yüksekliğinden dolayı başarabileceğime hiç inanmıyorlar. Bunu sadece ben yaşamıyorum, buradaki arkadaşlarımın hepsi bu tür şeyler yaşıyorlar. Çevremdeki almanlar ise tam tersi, bana bu konuda çok güveniyorlar ve başarabileceğime dair şeyler söylüyorlar beni cesaretlendiriyorlar.

Fatma abla sana bunları yazmamın sebebi, gelecek yazılarınızda bu konuyla ilgili bir şeyler yazmanı istemem. Yani, ailelerin çocuklarına sahip çıkmaları ve onlara destek vermeleri konusuna yer verirseniz çok sevinirim. Çünkü eğer ailem beni takdir etseydi daha başarılı olurdum.

Bence biz gençlerin başarısız olmasının bir nedeni de ailemizden yeterince destek almamamızdır. Eğer aileler çocuklarının hedeflerini ve hayallerini destekleyip bunlara saygı gösterirlerse gençlerin daha başarılı olabileceklerini düşünüyorum . Ama eğer tam tersini yapmaya devam ederlerse çocuklar ve gençler kendilerinin değersiz olduklarına inanacaklardır. Bu da bizleri başarısızlığa uğratacaktır. Bunu erkek kardeşimin hayatında da görme şansım oldu. Ailem her zaman onun hayatta asla bir şey başaramayacağını söylerdi, kardeşim de öyle oldu. Halbuki, kardeşimin bir zamanlar hayalleri vardı ama ailem bu hayallerini kırdılar. O da bunların etkisiyle gereken çabayı tam olarak gösteremiyordu. Çünkü her çabalayışında ailem ona " Senden adam olmaz" gibi şeyler söylüyorlardı. Şimdi bütün hayalleri yıkılmış vaziyette. Hiçbir şey için çaba sarf etmiyor, vaktinin çoğunu dışarıda geçiriyor hiçbir şeyi umursamıyor. Burada ailemin çok büyük hatası var. Bu konuda aileleri dikkate alarak bir yazı yazarsanız çok memnun kalacağım. İnşallah çocuklarını takdir etmeyi çok gören aileler, okurlar da paylarına düşeni alırlar. H.C

Allah her insanı özel yaratmıştır

İnsan olarak takdir edilmeye ve başkalarının gözünde değerli olduğumuzu hissetmeye ihtiyacımız var. Ancak kültürel etkenlere bağlı olarak aileler çocuklarını takdir etmekten ve onlara olumlu geribildirimler vermekten kaçınırlar. Çünkü aileden ve çevreden öyle görmüşlerdir. Büyüklerimiz çocuklarımıza iyi şeyler söylediğimizde " Şımartma, böyle davranırsan çocuk başına çıkar, şımarır" gibi uyarıda bulunurlar. Büyüklerinden çocuklarına sevgisini göstermemeyi, onları takdir etmemeyi öğrenen ve bunun geçerliliğine inanan ebeveynlerimiz, ihtiyacımız olan birkaç cümleyi dahi esirger hale gelirler. Oysa, atalarımız " Bir insana kırk gün deli dersen, deli olur " sözleriyle sözün ne kadar tesirli olduğunu ortaya koymuşlar. Senin de ifade ettiğin gibi, aileler çocuklarını sürekli eleştirerek onların kusurlarını yüzlerine vurarak ve onları rencide ederek aslında onların cesaretlerini kırıyorlar ve başarısız olmalarına neden oluyorlar. Ailene bunu uygun bir üslupla anlatabilirsin. Ancak şu da bir gerçek ki, ailelerimiz bizleri takdir etmedi diye hayat boyu bunun etkisinde kalacak değiliz. Her şeyden önce sorunun farkına varmışsın, şu saatten sonra sen kendini takdir et ve Allah' ın her insanı biricik yarattığını unutma.