Fatma hanım benim biri on sekiz biri yirmi yaşında iki oğlum var. Oğullarım duygusal olarak benden çok uzaklarda yaşıyorlar. Hiçbir şeylerini benimle paylaşamıyorlar. Büyükoğlum çalışıyor küçük oğlum okuyor. Akşamları geç geliyorlar, onlarla konuşmak istiyorum ama bana yaklaşmıyorlar. Eşim konuşmayı pek sevmediğinden bizim ev her zaman sessiz bir gemi gibidir. Artık oğullarım büyüdüler onlarla konuşabilirim derken burada da hayal kırıklığına uğruyorum. Çocuklarım arkadaşlarıyla görüşmek onlarla konuşmak istiyorlar. Onlarla bir şeyler paylaşmak ve birlikte vakit geçirmek istiyorum ama ulaşamıyorum. Tavsiyelerinizi bekliyorum. S. Y.

Niçin neden sorusunu sormalıdırlar

Çocuk küçük yaştan itibaren aileyle sağlıklı iletişim kuramadığında, ergenlik döneminde kendine yakın hissettiği gruplara ya da kişilere yaklaşabiliyor. Çünkü çocuk o güne kadar aileyle güven eksenli ilişkiler kuramamış, dolayısıyla dış dünyada bağlanabileceği kimselere ihtiyaç duyuyor. Günümüz gençleri ekseriyetle bu sorunu yaşıyorlar. Akşam eve gelen baba, televizyonu açıyor ve takip ettiği dizileri izliyor. Anne ise evin işlerinden çocukla konuşmaya vakit bulamıyor. Ev içinde kendini yalnız hisseden çocuk kabuğuna çekiliyor. Ergenlik dönemiyle birlikte dış dünyaya açılan çocuk, aile içinde kuramadığı iletişimi arkadaşlarıyla kurmaya çalışıyor. Çocuklarının kendilerinden yavaş yavaş uzaklaştığını gören aile bu duruma bir anlam veremiyor. Öte yandan aile içinde kimsenin kendisini anlamadığını düşünen genç, arkadaşları arasında kendini daha iyi hissediyor. Bu dönem gençler arkadaşlarına daha yakın olmak isterler ancak genç, duygusal olarak aileden tamamen uzaklaşıyorsa burada ailenin neden niçin sorusunu kendilerine sormaları gerekir. Çünkü genç, kendini dinleyen ve kendini değerli hissettiği kimselerin yanında bulunmak ister. Aile gencin bu ihtiyacını karşıladığında çocuklarına ulaşabilecek ve onlarla sağlıklı ilişkiler kurabilecektir. Size çocuklarınızla küçük sohbetler düzenlemenizi ve onlarla konuşurken önyargılı davranmamanızı ve onları anlamaya çalışmanızı tavsiye ederiz.
Gülüp geçiyor

6 yaşında bir oğlum var. Kuralları pek takmıyor. Yüzüme gülüyor, tamam diyor sonra yine bildiğini okuyor. Ben kendim disiplinli bir anneyim, kurallarım vardır. Ama çocuğa bunu anlatamıyorum. Yapma diyorum yapıyor, dokunma diyorum dokunuyor ya da dinliyor beni hiç ciddiye almıyor. Onu cezalandırmak istemiyorum ama beni zorluyor, kafasına göre hareket ediyor, bu konuda nasıl bir yol takip edebilirim? K. A.

Açıklama yapın

Bizim kültürümüzde büyükler her zaman emir verir ve uyarırlar. Ebeveynlerimiz de aynı şekilde "bunu yapma, üstünü ıslatma, terliğini giy, oyuncağını al, televizyonu kapat..." gibi uyarılarla çocuğu kontrol altında tutarlar. Böyle durumlarda çocuk ailenin uyarılarını bir süre dinliyor daha sonra ne istiyorsa yine onu yapıyor. Anne babalar sürekli uyarılarına devam ediyorlar. Çocuk uyarıları kabul ediyormuş gibi görünüyor ama aslında hiçbir şeyi dinlemiyor. Burada çocuğa söylediğimiz sözün geçerli olması için, çocuğun bizi anlaması ve söylediğimiz sözün geçerliliğine inanması gerekir. Bunun için ebeveynler çocuğa yaptıkları uyarılarıyla ilgili açıklama yapmalı ve çocuk neyi niçin yapmayacağını bilmelidir. Mesela, "televizyonu kapat, çünkü uyuman gerekir, eğer erken yatmazsan sabah kalkamayabilirsin, oyuncakları toplarsan sevinirim, ben çok yoruluyorum buna vakit bulamıyorum..." gibi çocuğu uyarırken niçin uyardıklarını izah etmelidirler. Çocuğunuza aile ve toplumda uyması gereken kuralları öğretin. Ancak bunu bir baskıya dönüştürmeyin. Sürekli uyarıda bulunarak çocuğu bıktırmayın, onu sıkmayın. Yerinde ve zamanında uyarın, uyarırken neyi niçin yaptığınızı açıklayın.