Merhaba Fatma hanım, ben 5 ay önce canım annemi kaybettim. Şu an çok acı çekiyorum. Ne yapsam kendimi toparlayamıyorum. Dört buçuk yaşında bir kızım var. Annem kızımı çok severdi, şimdi ben de kızımla biraz olsun teselli olmaya çalışıyorum. Allah yardımcımız olsun... S. Z

Hayatımızdan akıp giderler

Yakınlarımızın aramızdan ayrılması hayatımızda büyük bir boşluğa neden olur. Kayıp yakınımızın yokluğunu kabullenmek sanıldığı kadar kolay olmaz. Yas dönemi denilen bu süreçte, önce bir belirsizlik, bir şok hali yaşarız, sonra neden niçin soruları sorarız daha sonra da kabullenme noktasına geliriz. Çünkü yapabileceğimiz başka bir şey yoktur. Kabullenme sürecinde yaşadıklarımıza rıza göstermiş ve yakınımızın aramazda olmadığını kabullenmişizdir.

Yalnızlığa yatkın bir varlık değiliz. Yaşadığımız dünyada bağlandığımız kendimizin gördüğümüz bazı şeyler vardır. Ailemiz, arkadaşlarımız, evimiz, mahallemiz.... bütün bunlar hayatımıza anlam katan bağlanma nesnelerimizdir. Elbette bir yakınımızın ölümü, birinin aramızdan ayrılması bize büyük acı verecektir. Ancak burada yaşadığımız acıyı nasıl iyileştireceğimiz önemlidir. Size öncelikle acınızı yakınlarınızla paylaşmanızı tavsiye ederim. Bu dönem annenizle ilgili duygularınızı yakınlarınızla paylaşabilir ve onların desteğini alabilirsiniz. Bununla beraber bir doktora gidip bu süreci atlatıncaya kadar yardım alabilirsiniz. Annenin ölümünü kabullendiğinizde ve yasınızı olması gerektiği gibi tuttuğunuzda yavaş yavaş hayata uyum sağlayacaksınız. Ölen yakınlarımız, hayatımızdan sessizce akıp giderler ama yaşayanlar hayatlarına devam etmek zorundadır. Bu nedenle yeniden toparlanmak için çaba sarf edin ve doktorunuzun da desteğiyle bu süreci atlatmaya çalışın.
Arkadaşlarından geri kalıyor

Millî Gazete'den sürekli yazılarınızı okuyorum. Bize verdiğiniz bilgilerden dolayı size çok teşekkür ediyorum. Sizden bir kardeşiniz olarak bir şey rica ediyorum. Benim şu an on yaşında hiperaktif ve dikkat eksikliği olan bir oğlum var. Bir anne olarak elimden gelen her şeyi yaptığımı düşünüyorum. Düşünüyorum ama yeterli olmadığını görüyorum. Şu an üçüncü sınıfa gidiyor. Arkadaşlarından çok geride kalıyor. Tabiî ki biliyorum bütün çocukların öğrenme yeteneği ve süreci farklı ama dedim ya anneyim işte... Ders çalıştırmakta çok zorlanıyorum, okula gitmek istemiyor. Ödüllerle, kızarak bir şeyler yapmaya çalışıyorum ama olmuyor bunların dışında her şeyle ilgileniyor. Ben de bu iki konuda neler yapabileceğim konusunda sizden yardım istiyorum. ALLAH razı olsun. E.Ö

Sizin desteğiniz önemli

Hiperaktivite durumunda çocuk, yaşıtlarına göre daha kıpırtılı ve daha haraketlidir. Dikkat eksikliği, çocuğun dikkat süresinin yaşına göre daha az olması ve özellikle okuma yazma, matematik gibi akademik alanlarda dikkatinin çabuk dağılmasıdır. Her iki durumda da çocuk ödev yapmayı sevmez ve ödev yapmakta zorlanır. Çeşitli bahaneler üreterek, sofradan ya da bulunduğu ortamdan sık sık kalkar. Ders çalışırken yanında birinin olmasını ister. Aldığı bir işi bitirmekte ve karşısındaki insanları dinlemekte zorlanır. Bütün bunlar çocuğun ders motivasyonunu düşürebilir. Ancak şunu merak ediyorum, acaba çocukta hiperaktivite bozukluğu olduğuna siz mi karar verdiniz yoksa onu bu konuda herhangi bir uzmana götürdünüz mü? Eğer bu sizin gözlemlerinizse çocuğu bir uzmana götürerek bu konuda ondan bilgi alabilirsiniz. Uzmanın tavsiyelerini dikkate alınız ancak bu süreçte anneye büyük sorumluluklar düştüğünü kabul etmelisiniz. Her şeyden önce çocuğu olduğunu gibi kabul ettiğinizi ona hissettirin. Dersleri konusunda kendisine destek vereceğinizi ifade edin. Çocuğa kural koyarken tutarlı olun. Onu kardeşiyle ya da diğer çocuklarla kıyaslamayın, yanlışları üzerinde durmayın, çok hareketli olduğunda başka aktivitelere yönlendirerek dikkatini toplamaya çalışın. Bu sorunu öğretmenle de görüşün ve onun da desteğini alın. Mümkünse sınıfta ön sıralarda oturmasını sağlayan. Çocuk ödevlerini yaparken sık sık ara vermesini sağlayın. Çocuğu sosyal aktivitelere yönlendirin.