l Fatma abla ben 19 yaşında bir öğrenciyim. Geçen yıl sınavı kazamadığım için kendime olan inancımı kaybetmiştim. Bir yıl düzenli ders çalıştım. Geçtiğimiz sınavda yine düşük aldım. Bu kez kendime iyice güvenim gitti. Sanki hiçbir şey yapamayacakmışım sanıyorum. Artık istediğim bölümü kazanamazsam ne yaparım bilmiyorum. Bu konuda bana neler tavsiye edersiniz.

M. A.

Bazı şeyler bizim elimizde değil

l İstediği bölümde okumak ve yeteneklerine uygun bir işte çalışmak gençlerin en büyük hayalidir. Bunun için, düzenli ders çalışmalı ve seçtiğiniz bölümü kazanabilmek için elinizden geleni yapmalısınız. Ancak ifadenden anladığıma göre zaten sen iki yıl boyunca düzenli ders çalıştın ve istediğin bölümü kazanabilmek için gayret gösterdin ama olmadı. Bu konuda lütfen kendini suçlama, kendine yüklenme çünkü hayatta bazı şeyler bizim elimizde ve kontrolümüzde değildir. Bizler sadece çalışırız ve isteriz gerisi Allah'a kalmış. Hedeflerinde küçük değişiklikler yapabilir ve standartlarını düşürebilirsin. Mesela bilgisayar mühendisi olmak istediğin halde beklediğin puanı tutturamamışsan, bilgisayar öğretmenliğini ya da benzer bir dalı seçebilirsin. Bir de ders çalışırken daha iyi anlayabilmek için neler yapabileceğini düşünebilir ve kendine yeni bir program hazırlayabilirsin. Eğer istediğin bölümü tutturmuş olsaydın bu çok güzel olurdu. Ama tutturamadıysan da dünyanın sonu değil, istediğin bölüme en yakın olan başka bir alanı seçebilirsin diye düşünüyorum.

Benim yerimde olsaydınız ne yapardınız?

l Merhaba Fatma hanım, ben otuz beş yaşında iki erkek çocuk annesiyim. Ev hanımıyım eşim asker. Eşimle sorunum yok. Nasıl tarif edeyim bilemiyorum hiç konuşmaz eve gelir yemek yer internetin veya tvnin karşısına geçer heyecanlı bir şekilde izler. Oğullarımdan biri on iki diğeri iki yaşında nadiren onlarla ilgilenir. Kendi hayat felsefesi pek yok gibidir. Beni sevdiğini söyler bense onu çocuklarımdan bile fazla seviyorum ama çok yoruldum. Gitmek istiyorum tavsiye değil de siz benim yerimde olsanız nasıl davranırsınız?

Not: Karşıma alıp defalarca konuştum sonuç aynı asosyaldir arkadaşlık kurmaz.

Otel gibi görüyorlar

l Bahsettiğiniz sorunları hanımlarımızın büyük bir kısmı maalesef yaşıyorlar. Ancak çözüme giden yollar yine ailede başladığından beklediğimiz sonuca ulaşamayabiliyoruz. Babalar evi akşam yemeklerini yiyip dinlenecekleri bir otel gibi gördüklerinden, eşleriyle ve çocuklarıyla ilgilenmek istemiyorlar. Burada babaların kendi ebeveynlerinden getirdikleri bilgilerin de etkisi var tabi. Baba çocuğuyla konuşmuyor ona soru sormuyor eşiyle ilgilenmiyor çünkü kendi babasında da böyle bir şey görmedi. Sizin de ifade ettiğiniz gibi anneler bu eksikliği hissedip, babaları bilinçlendirmeye çalışıyorlar ama çoğu zaman beklenen sonuca ulaşamıyoruz.

Babayla birçok kere konuştuğunuzu fakat buna rağmen değişen bir şey olmadığını ifade ediyorsunuz. Bu durumda, hafta sonları küçük aile toplantıları düzenleyebilir ve babayı da buraya davet edebilirsiniz. Mesela çocuklarınızla toplanıp sohbet yapabilir ve onların düşüncelerini alabilirsiniz, bu sürece babayı da katabilirsiniz. Ancak bütün gayretlerinize rağmen beklentilerinize ulaşamıyorsanız, burada yapmanız gereken şey beklentilerinizi düşürmek olmalıdır. Yani onu olduğu gibi kabul ettiğinizde ve çocuklarımla birlikte neler yapabilirim diye düşündüğünüzde ve bütün enerjinizi kendinize ve çocuklarınıza yatırdığınızda yaşadığınız stresten kurtulmuş olurunuz.