Garip ama hayatımızın büyük bölümü yarına ertelenmiş gibi. En çok kullandığımız kelimelerden biri, “yarın”...

“Yarın yaparım...”

“Yarın yazarım...”

“Yarın giyerim...”

“Yarın giderim...”

“Yarın söylerim...”

Ve “Sabah (yarın) ola hayrola”...

Ya bir daha sabah olmayacaksa, yarın gelmeyecekse, hayatın son gününü yaşıyorsak ne olacak?

Bir de “sonra”mız var...

“Sonra yaparım...”

“Sonra yazarım...”

“Sonra giderim...”

Eğer vakit ramazan ise: “Sonra tutarım!”

Yarın değil bugün, sevgili dostlarım...

Sonra değil, şimdi...

Hayatı yarına ertelemeyin. Yarın yapacağınız her güzelliği bugün yapın... Yarın yazacağınızı bugün yazın... Yarın söyleyeceğinizi bugün söyleyin... En sevdiğiniz elbisenizi bugün giyin: Çünkü düdük ne zaman öter, ömür ne zaman biter belli değil.

Hayatı ertelerseniz, sadece yaşayamadıklarınızı çoğaltırsınız. Yaşayamadıklarınız zamanla koca bir dağ olup yüreğinize abanır. İşte orada pişmanlıklar ve “eğer”ler başlar:

“Eğer bir daha dünyaya gelseydim...”

“Eğer bir daha genç olsaydım...”

“Eğer bir fırsat daha yakalasaydım...”

İyisi mi, bugün son gün, bu fırsat son fırsat, bu ramazan son ramazanmış gibi yaşayalım!

Şükür ki, ramazanı ertelemeyenler çoğunlukta. Yapılan bir kamuoyu yoklamasına göre, yetişkin nüfusumuzun 37 milyonu oruç tutuyor...

Tutmayanların ya da çeşitli nedenlerden dolayı tutamayanların (yani erteleyenlerin) oranı sadece yüzde 08...

Yetişkin nüfusun yüzde 68’i kendini “dindar”, hatta “sofu” olarak tanımlıyor. Yani nüfusumuzun 34 milyonu kendini “dindar” ve “iyi Müslüman” sayıyor.

16 milyon kadarı da, “inançlıyım, ama inancımın gereklerini yerine getiremiyorum” diyor. Bunların toplamı 50 milyonu buluyor.

Bu büyük kitleyi yıllar boyu “irticacı” sayıp “tehdit” gibi gördüler. Devleti buna göre kurumlaştırdılar.

Artık bu değişiyor. İstifaların arka plânında biraz da bunu aramak gerekiyor