Merhaba, Fatma hanım. Benim 4 yaşında bir oğlum var çok asabi, her şeye ağlıyor, benden kopmak istemiyor. Ben kayınvalidemlerle oturuyorum ayrıca kaynımın çocuklarına da bakıyorum. Onlara da çok zarar veriyor özellikle de anneleri geldiği zaman. Bir de babaanne sürekli şikayet ediyor. Sadece onun yaptığı yaramazlıkları görüyor. Çıldırmak üzereyim, kızıyorum olmuyor, anlatıyorum olmuyor. Büyük bir çıkmazdayım anlayacağınız. Birde hep kardeş istiyor. Sizce ne yapmalıyım? F. K.

Kaybetmekten korkuyor

Dört yaş çocuğu grup oyunlarına katılabilir ve arkadaşlarıyla birlikte oyun oynayabilir. Ancak anladığıma göre çocuğun oynayacağı bir oyun alanı yok ve vaktini sizinle birlikte geçiriyor. Büyükannenin sürekli şikayet etmesi ve sizin kayınınızın çocuklarıyla da ilgileniyor olmanız çocukta kaybetme duygusunun gelişmesine neden olabilir. Bu durumda çocuk anneyi kaybetmekten, ondan uzak kalmaktan, onu başka çocuklarla paylaşmaktan korkuyor olabilir. Burada yapabileceğiniz en etkili yol, onunla konuşmak, iletişim kurmak, oyunlarına eşlik etmek, sorduğu sorulara cevap vermek ve "ben senin yanındayım, sana olan sevgimden hiçbir şey eksilmedi" duygusunu vermek olmalıdır. Bir de ağladığı zamanlarda ona niçin ağladığını sorabilir ve duygularını sözel olarak anlatması için teşvik edebilirsiniz. İkinci kardeş tabiî ki güzel bir şey olur ancak önce çocukla yaşadığınız sorunu çözün ondan sonra düşünün derim. Yanlış anlaşılmaktan korkarım.

Kösenizi her gün takip etmeye çalışıyorum. Özellikle Müslüman kardeşlerimin sorunlarını duyunca, sizin tavsiyelerinize destek olmaya ve onlara dua etmeye çalışıyorum. Allah tüm sorunlarımızı gidersin İnsallah. Ben şu an 20 yasındayım. Altı ay önce, Üniversite öğrencisiydim ve çok istediğim bir bölümü okuyordum. Ortamları dini ölçülere müsait bulmadığım için, çok üzülerek de olsa kendi isteğimle çıktım. Ailem çok karşı çıktı başta, çok da üzüldüler. Ben de öğrenmeyi çok sevdiğim için, Kur'an kursuna gitmeye karar verdim.

Bu zaman içinde çok bunalım geçirdim. Özellikle evde oturduğum için tabi. Hamd olsun yine de halime şükrediyorum. Çok kitap okumaya çalışıyorum, orta vadeli hedef olarak tüm kitaplarımı bitirmeye gayret etmekteyim, yine de tatmin olmuyorum. Özelliklede ailemin baskısından dolayı, üniversiteyi bitiremediğim için kendimi başarısız hissediyorum. Ben o zaman da Allah'ın rızasını istemiştim, ve bunu doğru bulduğum için kararımı verdim. Pişman değilim, yaşanması gerekiyormuş yaşadım. Yine de çok üzülüyorum. Bir de arkadaşlarımla ilişkilerimde çok evhamlıyım. Arkadaşlar kendi aralarında birşeyler konuşsalar veya dertleşseler, keşke böyle söylemeseydim, böyle davranmasaydım diyorum ve kendimi suçlu hissediyorum... Bazen içimdeki sesi bastırmak ve düşüncelerimi dağıtmak için sesli sesli konuşuyorum. Arkadaslarım arasında sözü gecen ve sevilen birisiyim aslında ama yine de yanlış anlaşılmaktan korkuyorum... Sizce ne yapmalıyım? M. K.

Gençlere yol gösterebilirsiniz

Bir süre önce eğitim hayatına son vermiş ve kurs eğitimine başlamışsın. Eğer İslami şartlar uygunsa, eğitimini tamamlaman uygun olurdu. Ancak sen bu şekilde karar vermişsin çalışmalarını da bu alanda yapabilirsin. Bundan sonraki eğitim hayatında düzenli bir programa ihtiyacın var. Yani, kursta kendini hangi alanlarda yetiştirmeyi düşünüyorsun, eğitim hayatını tamamladıktan sonra ne yapabilirsin? Mesela, başörtüsü sorunu nedeniyle üniversiteyi bırakan bir okurumuz, kendini fıkıh alanında yetiştirmiş ve öğrencilerine ders vermeye başlamıştı. Bu şekilde gençlere dinimizi öğretecek, onlara yol gösterecek bir program hazırlayabilirsin. Anne baba ilişkilerimizde zaman zaman sorunlar yaşıyoruz ama burada bizlere de sorumluluk düşüyor. Dış dünyada, iş hayatımızda, mahallede sabırla karşılık verdiğimiz idare ettiğimiz onlarca insan varken anne babamızı da idare edebilir onların gönlünü hoş tutabiliriz. Allah zaten böyle istiyor. Arkadaşlarınızla ilişkilerinizde biraz evhamlı olduğunuzu söylüyorsunuz. Eğer kendinize güvenirseniz, ve emin adımlarla hareket edersiniz arkadaşlarınızla ilişkileriniz de kendinizle ilişkileriniz de değişecektir. Eğer siz kendinizi doğru anlıyorsanız yanlış anlaşılmaktan korkmayın.