Eşimle anlaşarak evlendik. İlk yıllarda gayet mutluyduk. Ama evliliğimizin ikinci yılından sonra ilişkilerimiz bozuldu. Eşim kendi işini kurdu ve benden tamamen koptu. Çocuklarımızın doğumundan sonra bu kopukluk daha da arttı ve ben iyice yalnız kaldım. Zaten beni kimse anlamıyor, arkadaşlarım da aynı şekilde halimden anlamazlar. Ama eşimin bu duyarsızlığı beni daha çok üzüyor... Birbirimize yabancılaşıyoruz. Eşim akşam eve geldiğinde benimle konuşmuyor. Konuşsa da işiyle ilgili sorunlarından bahsediyor. Çocukların sorunlarını açıyorum beni susturuyor ve erken saatte yatıyor. Aynı evin içinde iki ayrı insan gibiyiz. Eşimin neden bu kadar değiştiğine bir anlam veremiyorum... Pek konuşmuyoruz konuşsak da düşüncelerimiz çok farklı. Eşim benim düşüncelerime hiç katılmıyor, beni takdir etmiyor. Evliliğimin ilk yılını yeniden yakalamak istiyorum tavsiye ve önerilerinizi bekliyorum. K. B.
Kişisel farklılıklara saygı gösterin

Evliliğin ilk yıllarında eşler birbirlerine karşı daha dikkatli ve daha ilgili olabiliyorlar. Ancak zamanla ilişkileriniz rayına oturuyor ve herkes kendi işine yoğunlaşıyor. Bu nedenle ilk günlerdeki ilgi yoğunluğunu beklemek yerine, sahip olduğunuz imkanlar doğrultusunda eşinizle iyi vakit geçirmeye çalışınız... Eşinizle ilişkilerinizde, olayları kendi dünyanızdan değerlendirir ve kendi pencerenizden bakarsanız, onunla sağlıklı ilişkiler kuramazsınız. Bu durum sağlıklı iletişim kurmanızı engellediği gibi, birbirinize yabancılaşmanıza neden olabilir. Bunun için, eşinizi eleştirmekten ziyade anlamaya çalışmanızı, sorunları uygun bir dille ifade etmenizi ve beklentilerinizi ben dili kullanarak ifade etmenizi tavsiye ederim. Bunun için öncelikle ilişkilerinizi zedeleyen problemleri tespit edin. Olaylara onun gözünden de bakmaya çalışın. Sizin için önemli olan bir şey onun için önemli olmayabilir. Bu nedenle kişisel farklılıklara saygı gösterin... Ortak kararlar almaya çalışın. Eşinizin düşüncelerine saygı gösterin ve beklentilerinizi uygun bir dille ifade edin.
Kötü bir evlat mıyım?

Ben lise son sınıfta okuyan bir genç kızım. Sıra arkadaşım Milli Gazete okuyor, ben de onun sayesinde fırsat buldukça sizin köşeyi okuyorum. Annemler ben bebekken köyden İstanbul'a göç etmişler. Burada bir okulda temizlik elamanı olarak çalışmaya başlamışlar. Halen de aynı işi yapıyorlar. Annem evlere temizliğe de gidiyor. Ama ben annemden utanıyorum. Belki bu konuda beni eleştireceksiniz ama küçüklüğümden beri arkadaşlarım tarafından aşağılandım. O yüzden annemin yaptığı işi arkadaşlarımdan gizlemeye çalışıyorum. Annem bunu anlıyor ve üzülüyor. Ona belli etmesem de ben de vicdan azabı çekiyorum. Ama arkadaşlarımdan da çekiniyorum. Acaba ben çok kötü bir evlat mıyım? Sizce hata mı ediyorum? F. K.
İzzet imandan gelir

Her birimiz izzetli bir hayat yaşamaya ve geride iyi bir iz bırakmaya gayret ederiz. Bu bir insan olarak en doğal hakkımız. Ancak izzet ve şeref imandan çağıldadığı sürece hayatımıza anlam verir ve bizi böyle bir hayata taşır. Günümüz insanı, üstünlüğü statü ya da maddiyata indirgediğinden bahsettiğinizden türden sorunlar ortaya çıkabiliyor. Sadece gençler değil, erişkinler dahi durumlarını farklı yansıtmak ve ortama uyum sağlayabilmek için yalana teşebbüs etmeye kalkıyorlar. Sana öncelikle annenden utanmamanı aksine onunla gurur duymanı tavsiye ederim. Çünkü o size halel kazanç getirebilmek için çalışıyor ve mücadele ediyor. Allahın helal kıldığı davranışlar bizim için güzel ve anlamlıdır. Bunu unutma.