25 yaşındayım. İstemediğim bir fakülteyi ailemin isteği ile okumaya çalıştım ama yapamayıp bıraktım. Kendime hiç güvenmiyorum. Sosyal fobim var ve başarısız olduğumdan insan içine çıkmak istemiyorum. Sürekli evdeyim. Kendimi bir boşlukta hissediyorum. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Karamsarım ve hayattan ümidimi kesmişim. Bazen ölmek bile istiyorum ama buna inancım izin vermiyor. Bir işe yaramıyorum. Hayırsız biriyim. Kendime ve başkalarına bir hayrım dokunmuyor. Hayat bana çok zor geliyor. Yaşam azmim hiç yok. İnsanlarla iletişim kurmaktan çekiniyorum. Mutsuz ve huzursuzum. Ailevi sorunlarımdan dolayı kafamı dinleyecek bir ortamımda yok. Annem ve babamda ayrıldılar. Şu anda bir bocalamadayım. Ne yapacağımı bilmiyorum. 2-3 yıl psikiyatriste gidip ilaç kullandım ve tedavi gördüm ama değişen bir şey yok. M. Y.

Hepimiz sorumluyuz

Mektubunuzu okurken "hayattan ümidimi kesmişim" cümleniz dikkatimi çekti. Gerçekten ümidimizi kaybettiğimizde her şeyimizi kaybetmiş gibi oluruz. Böyle zamanlarda, dünyanın en yoksul ve en yoksun insanı bizmişiz gibi gelir.

Bazı şeyler yolunda gitmediğinde ya da depresyon gibi psikolojik sorunlara saplandığımızda ümidimiz kanatlanıp uçabilir. Ancak, bu pek uzun sürmez, bir şekilde yeniden toparlanır ve yeniden hayata tutunuruz. Yaşıyorsak ve nefes alıyorsak bunu yapmak zorundayızdır.

Anladığıma göre zor günler geçiriyorsun. Anne babanın ayrılması, üniversitede istediğiniz bir bölümü okuyamamanız, okulunuzu bırakmak zorunda kalmanız ve kendinizi her koldan kuşatılmış hissetmeniz sanırım bir depresyon durumunu da beraberinde getiriyor. Depresyon durumunda kişi, umutsuzluk, çaresizlik, bitkinlik, hayattan keyif alamama ve sizin de ifade ettiğiniz gibi ölüm düşüncesini yoğun bir şekilde yaşayabilir. Bu durumda, hiç vakit kaybetmeden bir psikiyatriste devam etmek gerekir. Bir süre doktora gitmiş ve sonra bırakmışsınız. Elbette bu gibi durumlarda doktorların büyük bir desteği vardır ancak doktorun tavsiyelerine uymak, ilaçları düzenli kullanmak ve hayata katılmak için çaba sarf etmek gibi bize de bazı sorumluluklar düşüyor. Bu nedenle size doktorunuz tedaviyi bitirmeden bırakmamanızı tavsiye ederim. Burada ilaç ve psikoterapi desteğiyle olayları doğru anlamlandırmayı öğrenecek ve umutlarınıza yeniden ulaşacaksınız.

Üniversiteyle ilgili hayallerinizde geç kalmış değilsiniz. Seneye hazırlanıp istediğiniz bir bölüme girebilir ve okuyabilirsiniz. Anneyle babanın ayrılığına gelince bu gerçekten çocuklara acı veren bir durum. Ama ne yapalım hayatın içinde ayrılıklar da var. Burada siz hem anneye hem de babaya destek verebilir ve bu günleri birlikte atlatabilirsiniz.