Yazılarınızı beğeniyle okuyorum ve çok faydalanıyorum... Ben 21 yaşında üniversıte öğrencisiyim. Hayatımı hep planlarım... Her şeyim planlıdır. Bu planlarımdan biri aksadığı zaman hayatı kendime zehir ederim. O gün hiç bir şey yapmak istemem. Bu durumdan kurtulmak istiyorum lütfen yardımcı olun. Şimdiden teşekkürler. M. Ü.

Sonuca hazırlıklıyızdır

İfadenizden anladığıma göre biraz titiz ve mükemmeliyetçi bir yapınız var. Bunlar bir araya gelince sizi biraz yoruyor. Elbette hepimizin yıllık, aylık ve günlük programlarımız vardır. Ancak, zaman içinde her şey planladığımız gibi gitmeyebilir. Bunu bildiğimizden sonuçlara her zaman hazırlıklıyızdır. Ancak anladığıma göre siz bunu takıntı haline getirmişsiniz. Her şeyi planlamaya çalışıyor ve beklentilerinize ulaşamadığınızda sarsılıyorsunuz.

Takıntılar, kişinin istemeden zihnine gelir ve hayatını etkiler. Kişi bu düşüncelerden kurtulmak ister ancak zorlanır. Yani, Kişinin, mantıksız bulduğu halde zihninden atamadığı düşüncelere takıntı denir. Tıpta kısaca obsesyon olarak tanımlanan takıntıların kişiyi zor durumda bıraktığı yorduğu bilinen bir gerçektir. Takıntılarda, genetik yatkınlığın etkisi olduğu biliniyor ancak bununla beraber, kişinin hayatında bazı şeylerin yolunda gitmemesi ve stres de bu durumu tetiklemektedir. Takıntılara, sorumluluk duygusu yüksek, çabuk endişelenen, gergin karamsar, içedönük mükemmeliyetçi ve ayrıntılara önem veren kimselerin daha yatkın olduğu bilinmektedir. Bu nedenle kişi olayları anlamlandırma konusunda yeniden yapılandırmaya gitmelidir. Takıntılarla başaçıkmanın en etkili yolu ise yüzleşmektir. Bu nedenle kendinize şu soruyu sorun. "Bu hafta planladığım şeyler olmasa ne olur?" Sanırım, başarısız olmaktan, üzüleceğiniz şeylerin başınıza gelebileceğinden endişe ediyorsunuz. Öncelikle hayatı kendinize zehir etmenize neden olan düşüncelerinizi analiz edin ve bunları yeniden yapılandırın. Takıntılardan ancak bu şekilde kurtulabilirsiniz.
Çöp eve döndü

Fatma Hanım benim elli yaşında bir yengem var. Amcam on yıl önce vefat etti, yengemin çocuğu yoktu, ikinci bir evlilik yapmayı da düşünmedi. Bizler ona destek veriyorduk, evinde yalnız yaşıyordu. Ama iki yıldan beri aşırı biriktirme hasatlığına yakalandı. Ev çöp eve döndü, sabah evden çıkıyor, çöplerde ne bulduysa getiriyor. Komşular sürekli şikayet ediyorlar ama kimseyi dinlemiyor. Bir de artık bizlerle görüşmüyor, yalnız yaşıyor, kendini dışarıya kapatıyor. Ona nasıl yardımcı olabiliriz? R. K.

Yakınlarımızın derdi bizim derdimizdir

Çöp evler, biriktirme takıntıları olan kişiler tarafından oluşturulur. Bu nedenle yengenizi eleştirmeyin ve bunun bir rahatsızlık olduğunu düşünün, yardım alması konusunda destek sağlayın. İfadenizden anladığıma göre yengeniz, eşinin vefatından sonra dış dünyadan yavaş yavaş kopmuş ve artık içedünük bir hayat yaşıyor. Bu durumda yapılabilecek en büyük yardım kişiyi ikna edip psikiyatriste yönlendirmektir. Akrabalık ilişkilerinin her gün biraz daha zayıfladığı günümüzde sizin gibi duyarlı insanları tanımak umutlarımızı yeşertiyor. Bu davranışınızın herkese örnek olmasını diler ve Allah razı olsun diyoruz.