*Fatma abla, köşeni düzenli takip eden bir okuyucunum. Verdiğin çoğu cevaplarda kendimi buluyorum. Anlıyorum ki, biz insanlar ortak sorunlara sahibiz. Ben şu anda yirmi beş yaşındayım. Geçen yıl üniversiteyi bitirdim şimdi iş arıyorum. Benim sorunum çok fazla utangaç olmam. Biriyle konuşurken yüzüne bakamıyorum, hemen titremeye başlıyorum. Bir de bir topluluğa girdiğimde çok utanıyorum, kendimi ifade edemiyorum. Özgüveni yüksek arkadaşlara çok özeniyorum. Büyük ablam nereye gitse kendini ifade eder, bir sorunu olduğunda hemen çözüm arar ama ben hep çekingen davranırım. Küçükken babam beni ilkokula yazdırmaya götürmüştü. Okul müdürü masada oturuyordu. Bana adın ne diye soruyordu ama ben çekiniyordum. Çünkü babam çok sert biriydi ve ben onun yanında kendimi hiç ifade edemezdim. Müdür babama dönüp bu çocuk nasıl okuyacak adını bile söylemiyor demişti. O zaman çok etkilenmiştim. Daha sonra okulda başarılı oldum ama utangaçlığım her zaman devam etti. Artık üniversite mezunu bir genç kızım. İş hayatına atılacağım. Ama bu utangaçlığı üzerimden atmam gerekir. Bu nedenle desteğinize ihtiyacım var.

A. K.

Korkularınızı hangi düşünceleriniz besliyor?

*Özgüvenin temeli küçük yaşlarda aile içinde atılır. Anne baba çocuğu takdir ettiğinde, sen değerlisin, önemli birisin iletisi gönderdiğinde çocuk kendine güvenir ve inanır. Ancak, ev içinde çocuk sürekli eleştirildiğinde, olumsuz lakaplarla çağırıldığında hataları yüzüne vurulduğunda güven duygusu zedelenir. Bunun sonucunda da çocuk, " ben değersizim, işe yaramam, hiçbir zaman başarılı olamam" inancını taşımaya başlar ve bu inancı onun insanlarla ilişkilerine yansır. Burada anne babalara görev ve sorumluluk düşüyor. Her şeyden önce anne baba çocuklarının sadece yeme içme ve barınma ihtiyacını karşılamakla sorumlu olmadıklarını aynı zamanda onların kişilik gelişimlerine de katkı sağlamakla yükümlü olduklarını bilmelidirler. Bunun için sevgilerini vermekte hiçbir zaman cimri davranmamalıdırlar.

İfadenden anladığıma göre, babanın aşırı sert olması ve bu durumun seni etkilemesi yaşadığın sorunlara zemin hazırlıyor. İnsanlarla konuşurken çekiniyor ve tedirgin oluyorsun. Beğenilmeyeceğini, sevilmeye değer olmadığını ve başarılı olamayacağını düşünüyorsun. Oysa bu düşüncenin gerçek dışı olduğunu sen de biliyorsun. Ama işin içinden bir türlü çıkamıyorsun. Bunun için kendine şöyle bir soru çizelgesi hazırlayabilirsin:

1- Hangi çarpık düşüncelerim utangaçlığımı besliyor?

2- Olumlu taraflarım neler?

3- Sevilmeye değer biriyim, istersem başarılı olabilirim

4- İnsanlarla gözgöze geldiğimde neler hissediyorum? Korkularım hangi düşüncelerim neticesinde gelişiyor?

Bu soruları çıkardıktan sonra kendinle ilgili bir çalışma yapabilir ve korkularını besleyen çarpık düşüncelerini değiştirebilirsin. Utangaçlık hepimizde bir miktar vardır ve olmalıdır da. Ancak hayatımızı etkiler hale geldiğinde, bunu normal sınırlara çekmeliyiz. Selam ve dua ile...